Albatros wędrowny

Albatros wędrowny (Diomedea exulans) to największy ptak z rodziny albatrosów. Dorosłe osobniki są białe z ciemnymi końcówkami piór na skrzydłach. Od spodu skrzydła są białe, z wierzchu brązowe. Dziób potężny, różowy, zakończony haczykowato. Końcówka dzioba jest żółta. Młode ptaki są brązowe. Skrzydła są bardzo wąskie i wyjątkowo długie.

Występowanie i środowisko

Ptak ten żyje na otwartym oceanie. Występuje na wodach oceanów półkuli południowej aż po Antarktydę.

Tryb życia i zachowanie

Jest bardzo silny i wytrwały w locie. Często towarzyszy statkom przez wiele dni.

Lot

Wytrwale lata. Gdy pozwala mu na to pogoda, korzysta prawie wyłącznie z lotu szybowcowego. Wznosi się na wysokość 15 metrów i powoli opada. Gdy leci tuż nad wodą zmienia kierunek lotu pod wiatr, który unosi go na pierwotną wysokość. Ptaki te wydają nosowe dźwięki.

Pożywienie

Odżywia się przede wszystkim głowonogami, czasem rybami, skorupiakami, innymi ptakami. Je, pływając na wodzie.

Rozmnażanie

Gnieździ się w koloniach na niewielkich wysepkach oceanicznych na dalekim południu. Tokuje. Rozród trwa rok. Z tego powodu przystępuje do lęgów co da lata. Gniazdo to ścięty stożek zbudowany z ziemi i roślin. Wysokość gniazda wynosi do 45 cm. Samiec znosi budulec, samica buduje gniazdo. Samica składa tylko jedno jajo o wydłużonym kształcie. Wysiaduje samiec i samica na zmianę przez 80 dni. Pisklę bardzo długo przebywa w gnieździe. Zdolność lotu osiąga dopiero po 270 dniach. W tym czasie pisklę buduje dla siebie nowe gniazdo.