Bawół afrykański
© David_Steele – stock.adobe.com
Bawół afrykański, bawół kafryjski (Syncerus caffer) to potężny ssak z rodziny krętorogich. Ubarwienie ciała od brunatnego do czarnego. Ma długą sierść. Im bawół starszy, tym sierść rzadsza (na zdjęciu starszy okaz). Ma duże i masywne, charakterystyczne ułożone na głowie rogi. Rogi te przykrywają nasadę czoła. Rozróżnia się wiele ras tego gatunku.
Występowanie i środowisko
Obszar występowania bawoła to Afryka na południe od Sahary. Zasiedla okolice nad zbiornikami wód. Lubi tereny porośnięte wysokimi trawami.
Tryb życia i zachowanie
To zwierzę aktywne wieczorem i rano, częściowo w nocy. Lubi kąpiele wodne i błotne. Szybko biega. Żyje w stadach od kilku do 2000 sztuk. Byki i samice z młodymi tworzą osobne stada. Duże stada prowadzi stara samica. Prowadzi koczowniczy tryb życia. Dobrze pływa. Jest bardzo silny i agresywny.
Morfologia i anatomia
Długość ciała bawoła wynosi do 260 cm. Wysokość w kłębie wynosi 170-180 cm. Długość ogona około 1 m. Ciężar ciała sięga 800 kg.
Pożywienie
Bawół afrykański zjada trawę, także liście i pędy krzewów.
Rozmnażanie
W okresie rui samce toczą zajadłe walki. Ciąża trwa 11 miesięcy, po której samica rodzi jedno młode, które ma zwykle rude umaszczenie. Samica jest bardzo opiekuńcza.
Ochrona i zagrożenia NT
Gatunek ten bliski zagrożenia wymarciem. Ma status NT w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Ciekawostki
Bawół w galopie może rozwinąć szybkość 57 km/h.
Ze względu na swą siłę jest niebezpieczny. Potrafi pokonać nawet lwa.
Bawół jest najniebezpieczniejszym ssakiem świata. To on powoduje najwięcej wypadków śmiertelnych wśród ludzi.
Podgatunki
Wyróżniamy następujące podgatunki:
- Syncerus c. aequinoctialis - bawół sawannowy, (Blyth, 1866)
- Syncerus c. brachyceros - bawół zachodni, (J. E. Gray, 1873)
- Syncerus c. caffer - bawół południowy, (Sparrman, 1779)
- Syncerus c. mathewsi - bawół górski, (Lydekker, 1904)
- Syncerus c. nanus - bawół leśny, (Boddaert, 1785)
Pokrewne gatunki ssaków
- jak zwyczajny (Bos grunniensis)
- żubr europejski (Bison bonasus)
- bizon amerykański (Bison bison)
- muflon śródziemnomorski (Ovis musimon)
- tur leśny (Bos primigenius)
- bongo leśne (Tragelaphus eurycerus)
- kozica północna (Rupicapra rupicapra)
- arni azjatycki (Bubalus arnee)
- markur śruborogi (Capra falconeri)
- suhak stepowy (Saiga tatarica)
- eland zwyczajny (Tragelaphus oryx)
Powiązane quizy
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
- Alfred Brehm – Życie zwierząt. Ssaki, PWN 1963
- Klaus Richarz – Zwierzęta w ogrodzie zoologicznym, ISBN 978-83-7175-788-4, Delta
- Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska – Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
© medianauka.pl, 2013-01-11, GAT-294
Data aktualizacji artykułu: 2022-06-05