Dingo australijski
© Leca Isabelle – stock.adobe.com
Dingo australijski lub po prostu dingo (Canis dingo), a do niedawna Canis lupus dingo, to drapieżny ssak z rodziny psowatych. Jest zdziczałą formą psa domowego, który przybył do Australii wraz z osadnikami. Sierść jest krótka, ma piaskowy lub rudy kolor.
Występowanie i środowisko
Pies dingo zajmuje niemalże każe środowisko na lądzie w Australii.
Tryb życia i zachowanie
Jest bardzo agresywny. Żyje w stadach. Psy dingo między sobą porozumiewają się za pomocą wycia i skomlenia. Bardzo rzadko szczekają. W rejonach o wysokiej temperaturze polują nocą, w rejonach chłodniejszych także za dnia. Zwierzęta te tworzą stałe watahy. Są terytorialne.
Morfologia i anatomia
Dingo ma szpiczastą głowę i dość szeroki pysk. Dorasta do 122 cm długości ciała, z czego ogon ma długość do 36 cm. Wysokość w kłębie wynosi do 60 cm. Dingo waży 13-24 kg. Samce są większe i cięższe niż samice.
Pożywienie
Poluje na króliki, gryzonie i inne małe zwierzęta. Najczęstszą ofiarą dingo są kangury rude, walabie, pałanki kuzu oraz króliki.
Rozmnażanie
Samice dingo mają cieczkę dwukrotnie w ciągu roku. Jednakże tylko raz zachodzą w ciążę. W stadzie rozmnaża się jedynie para dominująca. Reszta pomaga wychowywać szczenięta.
Ochrona i zagrożenia NE
Gatunek ten nie został jeszcze przypisany do żadnej kategorii ryzyka według kryteriów IUCN.
Ciekawostki
Dingo jest zdziczałą formą psa domowego. Został prawdopodobnie zawleczony na kontynent australijski przez Azjatów około 3500 lat temu. To on jest prawdopodobną przyczyną wymarcia wilka workowatego.
Pokrewne gatunki ssaków
- wilk szary (Canis lupus)
- pies domowy (Canis familiaris)
- szakal złocisty (Canis aureus)
- kojot preriowy (Canis latrans)
- wilk rudy (Canis rufus)
- szakal czaprakowy (Canis mesomelas)
- kaberu etiopski (Canis simensis)
Powiązane quizy
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
- Przewodnik entomologa - Ważki – Heiko Bellmann, ISBN 978-83-7073-706-1, Multico Oficyna Wydawnicza 2010
- Alfred Brehm – Życie zwierząt. Ssaki, PWN 1963
- Hanna i Antoni Gucwińscy – Zoologia Tom I Ssaki Część I Leksykon popularnonaukowy., ISBN 83-88988-01-8, Albatros 2003
© medianauka.pl, 2013-01-13, GAT-308
Data aktualizacji artykułu: 2022-06-17