Wielbłąd jednogarbny
Dromader, wielbłąd jednogarbny lub dromedar (Camelus dromedarius) to zwierzę domowe z rodziny wielbłądowatych, podobne do wielbłąda dwugarbnego. Ma jednak w odróżnieniu od niego lżejszą budowę ciała, dłuższe nogi, jeden garb, krótsze owłosienie i większy wzrost. Włosie ma kolor piaskowy. Jest zwierzęciem jucznym, wierzchowym, jest źródłem mleka, mięsa, wełny i skóry. W naturze nie występuje. Pochodzi prawdopodobnie z Azji.
Występowanie i środowisko
Dromader zasiedlał pierwotnie Półwysep Arabski. Obecnie obszar występowania to cała północna część Afryki i zachodnia część Azji. Jest bardzo dobrze przystosowany do życia w suchym środowisku. Unika wilgotnych terenów.
Tryb życia i zachowanie
Znosi dobrze upały i niskie temperatury.
Wielbłąd jednogarbny porusza się inochodem, czyli dwie kończyny jednej strony ciała są wystawiane podczas chodu do przodu w tym samym czasie.
Morfologia i anatomia
Długość ciała wynosi nawet 3,5 m, a ciężar do 650 kg. Wysokość wynosi około 2 m w kłębie.
Ciało pokrywa gęsta, wełnista sierść koloru piasku. Na piersiach, kolanach, łokciach, napiąstkach, piętach widać zgrubienia skóry, które chronią zwierzę przed działaniem piasku.
Garb wypełniony jest tłuszczem, jest to zapas, który w przypadku głodu jest przez organizm wykorzystywany. W procesie utleniania tłuszczu powstaje woda, co umożliwia zwierzęciu przetrwanie podczas suszy.
Organizm może regulować ciepłotę ciała w zakresie 33-40,5 °C.
Nozdrza mają budowę, która zabezpiecza zwierzę podczas burz piaskowych przed wdzieraniem się piasku do organizmu. Zwierzę może je zamykać.
Palce stopy są zakończone kopytkami. Dwa palce od spodu złączone są w grubą podeszwę, co umożliwia dromaderowi poruszanie się po piasku bez przeszkód. Problemem jest zaś twarde podłoże oraz bagniste.
Pożywienie
Dromader zjada pokarm w postaci wszelkiej roślinności pustynnej, nawet kolczastej i suchej. Kolce nie czynią zwierzęciu żadnej krzywdy. Dromadery zadawalają się praktycznie byle czym. Zjedzą koszyk z liści, trawę stepową, z której buduje się chaty na wsiach. Nie oznacza to, że wielbłądy nie przepadają za soczystą roślinnością.
Rozmnażanie
Okres godowy dromadera trwa od stycznia do marca. Samce są wtedy drażliwe, nieznośne. Ciąża trwa 380 dni. Samica rodzi jedno młode. Młode ma wysokość około jednego metra. Samica karmi je 13 miesięcy.
Ochrona i zagrożenia NE
Gatunek ten nie został jeszcze przypisany do żadnej kategorii ryzyka według kryteriów IUCN. W stanie dzikim to gatunek wymarły.
Ciekawostki
W stanie dzikim wielbłąd jednogarbny nie występuje. W hodowli można spotkać na świecie kilkanaście milionów sztuk.
Jest to największe zwierzę, które przemierza afrykańskie pustynie.
Dromader jest bardzo wytrzymałym zwierzęciem, jednak w terenie wilgotnym nie może długo przeżyć. Szybko choruje i ginie.
Pytania
Czy dromader śmierdzi?
Dromadery mają na tyle głowy gruczoły zapachowe, które wydzielają substancję o nieprzyjemnym zapachu, szczególnie podczas rui.
Po co wielbłądowi garb?
To zapas tłuszczu i jednocześnie chemiczny rezerwuar wody. Skąd ta woda? Woda jest wynikiem chemicznego spalania tłuszczu. Uzyskana w ten sposób woda wystarcza zwierzęciu na pewien czas by przeżyć.
Ile garbów ma dromader?
Dromader ma jeden garb, choć pierwszy zawiązek ma dwa szczyty.
Jak wytrzymały jest dromader?
W pokonywaniu odległości na duże dystanse na pustyni dromader nie ma sobie równych. Można na dromaderze pokonać kłusem 140 km, jadąc bez przerwy przez 16 godzin w równym tempie. Objuczony ciężarem około 150 kg dromader może bez przerwy iść w tempie 4 km/h przez 12 godzin. Co więcej, wysiłek szybkiej jazdy lub przenoszenia ciężarów może być powtarzany przez 4-5 dni w ciągu. Oznacza to, że pokonanie w kilka dni na dromaderze 500 kilometrów jest możliwe i nie jest niczym nadzwyczajnym. Trzeba tylko pozwolić zwierzęciu uzupełniać zapasy wody i pożywienia.
Kalendarz przyrody
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | Opis |
| ● | ● | ● | Trwa okres godowy u wielbłąda jednogarbnego. |
Pokrewne gatunki ssaków
Powiązane quizy
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
- Klaus Richarz – Zwierzęta w ogrodzie zoologicznym, ISBN 978-83-7175-788-4, Delta
- Praca zbiorowa – Encyklopedia zwierząt Ssaki, ISBN 83-85-85152-05-9, Elipsa 1991
- Alfred Brehm – Życie zwierząt. Ssaki, PWN 1963
- Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska – Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
© medianauka.pl, 2012-12-02, GAT-165
Data aktualizacji artykułu: 2022-06-19