Dydelf wirginijski

Dydelf wirginijski, opos wirginijski (Didelphis virginiana) to ssak z rodziny dydelfowatych. ciało pokrywa gęste włosie, szarawe, żółtawe. Nagi ogon pokryty jest łuskami.

Wyróżniamy następujące podgatunki:

D. v. californica
D. v. pigra
D. v. virginiana
D. v. yucatanensis

Występowanie i środowisko

Dydelf ten zasiedla Amerykę Północną (poza Kanadą i centralną częścią USA) oraz Amerykę Środkową. Zasiedla lasy, zarośla, trawy, parki, tereny uprawne. Nie stroni od ludzkich zabudowań. Dochodzi do wysokości 4000 m n.p.m.

Tryb życia i zachowanie

Prowadzi głównie nadrzewny i nocny oraz zmierzchowy tryb życia. Na ziemi porusza się niezgrabnie. Schwytany opos zwija się w kłębek. Wystraszony wydziela zapach czosnku. Ssak ten żyje samotnie i tylko podczas godów łączy sie w pary.

Morfologia i anatomia

Długość ciała wynosi 50 cm, długość ogona wynosi prawie 50 cm. Ma świetny węch.

Pożywienie

Poluje na drobne kręgowce, owady, zjada jaja, padlinę, miękkie części roślin, odpadki.

Rozmnażanie

Ciąża trwa zaledwie 12 dni! Rodzi kilkanaście młodych, jednak do torby trafia 4-7. Reszta ginie. Rozwój w torbie trwa 70 dni. Potem matka nosi młode na grzbiecie.

Ochrona i zagrożenia LC

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.

Pokrewne gatunki ssaków

Ile śpią ssaki?

Ssaki potrafią przesypiać w głębokim śnie naprawdę długi okres czasu. Jakie ssaki śpią najdłużej, a które nie potrzebują zbyt wiele snu?

Najmniejszy ssak

Jakie ssaki osiągają najmniejsze rozmiary na świecie, a jakie w Polsce? Gdzie można je spotkać?

Największy ssak

Który z saków jest największy na świecie, a który w Polsce? Czy w historii żyły większe ssaki niż obecnie? Czy są to ssaki wodne czy lądowe?

Jak dużo jedzą zwierzęta?

Czy tylko człowiek bywa obżartuchem? Czy w świecie zwierząt również można znaleźć łakomczuchów? Ile pokarmu zjadają różne zwierzęta?

Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska – Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988