Dżelada brunatna
© Martina Berg – stock.adobe.com
Dżelada, dżelada brunatna (Theropithecus gelada) to ssak z rodziny małp wąskonosych. Ciało pokryte brązową sierścią, jaśniejszą od strony brzusznej. Na piersiach brak owłosienia. Skóra w tym miejscu jest czerwona. Na głowie charakterystyczny grzebień z włosów. U samców długie bokobrody. Ogon zakończony jest pędzlem. Otwory nosowe z boku nosa. Czasem zaliczana jest do pawianów. Oczy mają jasne obramowanie. Na pośladkach czarne nagnioty. Samice są o połowę lżejsze od samców.
Występowanie i środowisko
Wąwozy górskie Etiopii. Zamieszkuje tereny skaliste i zakrzewione. Spotyka się te małpy nawet na wysokości 5000 m n.p.m.
Tryb życia i zachowanie
Prowadzi naziemny tryb życia. Jest aktywna w dzień. W nocy śpi w jaskiniach, załomach skalnych. Skupia się w rodzinne grupy, którymi przewodzą stare samce.
Tworzą haremy złożone z kilku samic i jednego samca. Haremy z kolei łączą się w ogromne, liczące nawet 600 osobników stada. Takie stado zajmuje terytorium do 2,5 km2.
Pożywienie
Jest wszystkożerna z przewagą pokarmu roślinnego. Zjada liście, owoce, orzechy, cebulki, a także małe zwierzęta takie jak owady, jaja ptasie, pisklęta.
Rozmnażanie
Samica rodzi zwykle jedno młode w okresie od lutego do kwietnia po ciąży trwającej 8 miesięcy. Samica bardzo troskliwie opiekuje się noworodkiem. Gdy pojawia się nowe młode, odtrąca starsze dziecko, które przeżywa szok i próbuje zwracać na siebie uwagę za wszelką cenę. Po kilku dniach odchodzi do grupy rówieśniczej. Dojrzałość płciową osiąga po 5 latach.
Ochrona i zagrożenia LC
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Podgatunek T. g. gelada jest narażony na wyginięcie (kategoria VU w Czerwonej Księdze Gatunków Zagroż0nych).
Ciekawostki
Zaatakowane stado dżelad rzuca w napastnika kamieniami.
Podgatunki:
T. g. gelada (Rüppell, 1835)
T. g. obscurus Heuglin, 1863
Pokrewne gatunki ssaków
- makak berberyjski, magot (Macaca sylvanus)
- makak królewski, rezus (Macaca mulatta)
- mandryl barwnolicy (Mandrillus sphinx)
- kotawiec sawannowy (Chlorocebus pygerythrus)
- pawian masajski (Papio cynocephalus)
- makak japoński (Macaca fuscata)
- duk wspaniały (Pygathrix nemaeus)
- nosacz sundajski (Nasalis larvatus)
- pawian oliwkowy (Papio anubis)
- koczkodan nadobny (Cercopithecus neglectus)
- kotawiec zielonosiwy (Chlorocebus aethiops)
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- Hanna i Antoni Gucwińscy – Zoologia Tom I Ssaki Część I Leksykon popularnonaukowy., ISBN 83-88988-01-8, Albatros 2003
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
© medianauka.pl, 2013-01-12, GAT-300