Dzięcioł zielony

Dzięcioł zielony (Picus viridis) to jeden z piękniej ubarwionych dzięciołów. Samica i samiec są podobnie upierzeni. Na głowie i karku występuje czerwona "czapeczka", wokół oczu czarna plama, jasnozielony wierzch ciała, żółty kuper, brzuch szarozielony, lotki brunatne, sterówki zielonobrunatne, głowa i szyja jasne. Samiec ma czerwony wąs na policzku. Dziób jest duży i mocny. Młode osobniki są prążkowane. Samiec i samica są tej samej wielkości.

Występowanie i środowisko PL

Europa, część Azji. Występuje także w Polsce, ale nielicznie. Zamieszkuje obrzeża lasów mieszanych i liściastych, w pobliżu rzek, starych parkach, ogrodach. Pionowy zasięg występowania to 1500 m n.p.m. Preferuje tereny wyżynne.

Tryb życia i zachowanie

Prowadzi dzienny tryb życia. Prowadzi typowo nadrzewny tryb życia. Jest ptakiem osiadłym. Zimuje u nas. Lot jest falisty, słychać dobrze trzepot skrzydeł.

Najgłośniej zachowuje się wiosną podczas godów. Odgłos przypomina nieco śmiech.

Morfologia i anatomia

Jajo dzięcioła zielonego ilustruje poniższy rysunek. Średnie wymiary: 30,9 mm × 22,9 mm.

jajo dzięcioła zielonego

Pożywienie

Zjada owady, głównie mrówki, które zjada z ziemi. Zimą rozkopuje mrowiska do głębokości nawet 1 m. Zjada też czasem nasiona.

Rozmnażanie

Jest to gatunek monogamiczny. Gniazdo zakłada w dziupli wykutej w miękkim drewnie, w połowie wysokości drzewa. Korzysta także z już gotowych dziupli. Samica raz w roku w kwietniu lub maju składa 5-7 jaj, które wysiaduje przez 15-17 dni oboje rodzice. Pisklęta są nagie i ślepe. Opuszczają gniazdo po 20 dniach.

Ochrona i zagrożenia LC

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. W Polsce liczebność dzięcioła zielonego stale spada. Jest to gatunek u nas chroniony.