Grindwal długopłetwy
Grindwal długopłetwy, grindwal (Globicephala melas) to duży ssak z rodziny delfinowatych. Ma głowę tępo zakończoną i mocno wypukłe czoło. Ma 7-11 zębów w jednym rzędzie szczęki górnej i dolnej. Jest ciemno ubarwiony, jednolicie, na głowie jasna plama.
Wyróżniamy następujące podgatunki:
- G. m. edwardii - grindwal południowy,
- G. m. melas - grindwal długopłetwy.
Występowanie i środowisko
Wszystkie oceany świata. Dociera do granicy wiecznego lodu na południu.
Tryb życia i zachowanie
Grindwal żyje w dużych stadach liczących nawet 1000 osobników. Regularnie odbywa wędrówki.
Morfologia i anatomia
Grindwale osiągają duże rozmiary - długość ciała może wynosić nawet 8,5 metra.
Pożywienie
Delfiny te polują na głowonogi i ryby.
Rozmnażanie
Młode samice dojrzałość płciową osiągają po 6 latach, samce po 12. Długość noworodka wynosi około 2 m.
Ochrona i zagrożenia LC
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Ciekawostki
Podgatunki:
G. m. melas
G. m. edwardii
Synonimy
W literaturze można spotkać następujące synonimy dla określenia nazwy tego gatunku:
- Globicephala edwardii (Smith, 1834)
- Globicephala leucosagmaphora Raynor, 1939
- Globicephala melaena (Traill, 1809)
Pokrewne gatunki ssaków
- orka oceaniczna (Orcinus orca)
- butlonos zwyczajny (Tursiops truncatus)
- delfin zwyczajny (Delphinus delphis)
- delfinowiec białonosy (Lagenorhynchus albirostris)
- risso szary (Grampus griseus)
- delfinek długoszczęki (Stenella longirostris)
- delfinek plamisty (Stenella frontalis)
- tonin czarnogłowy (Cephalorhynchus commersonii)
- Sousa sahulensis
- delfin długopyski (Delphinus capensis)
- delfinek pręgoboki (Stenella coeruleoalba)
Czy tylko nietoperze używają echolokacji?
Ile śpią ssaki?
Najmniejszy ssak
Największy ssak
Jak dużo jedzą zwierzęta?
Ssaki Polski — quizBibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska – Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
© medianauka.pl, 2013-02-09, GAT-327