Indyk (zwyczajny)

Indyk zwyczajny, indyk dziki (Meleagris gallopavo) to duży ptak z rodziny indyków. Jest przodkiem indyka domowego. Głowa i część szyi nie jest opierzona. Skóra w kolorze niebieskim i czerwonym jest pokryta brodawkami i koralami. Z wierzchu ciało jest żółtobrązowe, z ciemnym zakończeniem piór. Ponadto grzbiet jest ciemnobrunatny z zielonym połyskiem. Spód ciała pręgowany. Samiec jest większy i barwniejszy od samicy. Na piersi samca występuje pędzel, pióra mają bardziej metaliczny połysk, korale i brodawki bardziej nabrzmiałe. Na nogach występują ostrogi. Ogon wachlarzowaty.

Występowanie i środowisko

Indyka zwyczajnego można spotkać w lasach Ameryki Północnej.

Tryb życia i zachowanie

Prowadzi koczowniczy tryb życia. Za dnia żeruje na ziemi. Nocą chroni się na drzewach. Duże odległości pokonuje pieszo. Samce, szczególnie stare, tworzą grupy płciowe. Samice wraz z potomstwem również łączą się w grupy, liczące nawet 100 osobników.

Lata dość dobrze, ale na małe odległości i nie jest wytrwały w locie. Lata w celu pokonywania przeszkód i wspinania się na drzewa, na których spędza noce. Indyk wydaje gulgoczące odgłosy. Czasem też gdacze.

Pożywienie

Dzikie indyki zjadają pokarm mieszany, głównie nasiona, orzechy, jagody, żołędzie, ponadto drobne organizmy zwierzęce, w tym owady, choć indyk nie pogardzi też pająkami, ślimakami, jaszczurkami i wężami.

Rozmnażanie

To ptak poligamiczny. Gniazdo ma formę zagłębienia w ziemi. Pisklęta zaraz po wykluciu opuszczają gniazdo. Opiekuje się nimi samica przez dwa tygodnie na ziemi. Potem młode chronią się na drzewach. Pozostają pod opieką matki przez pół roku.

Ochrona i zagrożenia LC

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Po przybyciu Europejczyków do Ameryki, został niemalże doszczętnie wytrzebiony ze względu na smaczne mięso. Programy ochrony tego gatunku doprowadziły do odtworzenia populacji.