Stepojeż uszaty
© Matthew Cole – stock.adobe.com
Stopojeż uszaty, jeż uszaty (Hemiechinus auritus) to przedstawiciel owadożernych z rodziny jeżowatych, którego charakterystyczną cechą są duże małżowiny uszne (nawet 5 cm długości) i małe rozmiary ciała. Kolce mają charakterystyczny, piaskowy kolor.
Występowanie i środowisko
Obszar naturalnego występowania stopojeża uszatego to południowo-wschodnia Europa, zachodnia i środkowa Azja, a także północna Afryka. Preferuje suche tereny oraz tereny górskie.
Tryb życia i zachowanie
Zakłada gniazda w norach, które kopie sam. Czasem zajmuje nory po innych ssakach. Jeż uszaty jest zwierzęciem nocnym. Zapada w sen zimowy. Podczas suszy czasem zapada także w sen letni. Całą swoją aktywność jeż ten poświęca na poszukiwanie pożywienia.
Morfologia i anatomia
Małżowiny uszne osiągają 3-5 cm długości. Są bardzo ruchliwe. Zmysł powonienia jest najbardziej rozwinięty. To za pomocą niego jeże wyszukują pokarm.
Pożywienie
Zjada przede wszystkim owady, a także drobne kręgowce, jaja, owoce oraz ziarno.
Ochrona i zagrożenia LC
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Podgatunki
Wyróżniamy następujące podgatunki:
- Hemiechinus a. aegyptius, (Geofrfroy, Saint-Hilaire, 1803)
- Hemiechinus a. albulus, (Stoliczka, 1872)
- Hemiechinus a. auritus, (Gmelin, 1770)
- Hemiechinus a. libycus, (Ehrenberg, 1833)
- Hemiechinus a. megalotis, (Blyth, 1845)
Pytania
Do czego jeżowi uszatemu służą duże uszy?
W przypadku tego gatunku podstawową funkcją jest pełnienie mechanizmu termoregulacyjnego. Cienkie małżowiny o dużej powierzchni efektywnie oddają ciepło.
Pokrewne gatunki ssaków
- jeż zachodni (Erinaceus europaeus)
- jeż wschodni (Erinaceus roumanicus)
- jeż anatolijski (Erinaceus concolor)
Powiązane quizy
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
© medianauka.pl, 2013-03-22, GAT-370
Data aktualizacji artykułu: 2022-09-03