Jeżozwierz afrykański
© Wirestock – stock.adobe.com
Jeżozwierz afrykański (Hystrix cristata) to gryzoń z rodziny jeżozwierzy z długimi, szczeciniastymi włosami na głowie i przedniej części grzbietu. Tylna część grzbietu i ogon pokryte są długimi na 40 cm kolcami, ubarwionymi w jasne i ciemne paski na przemian. Kolce są łamliwe i pozostają w ciele napastnika. Dzięki grzywie i kolcom wydaje się dużo większy niż jest w rzeczywistości. Górna warga zwierzęcia jest przedzielona na pół. Włosy czuciowe występują wokół nosa i oczu, na policzkach, brodzie.
Dawna nazwa tego gatunku to jeżozwierz pospolity.
Występowanie i środowisko
Obszar występowania jeżozwierza afrykańskiego to suche i skaliste środowisko w zachodniej i północnej Afryce oraz w Europie we Włoszech.
Tryb życia i zachowanie
Jeżozwierz prowadzi nocny tryb życia. Żyje samotnie lub w parach. Zaatakowany grzechocze kolcami i stroszy się. Prowadzi naziemny tryb życia. Kopie nory i lubi w nich samotnie (rzadziej w towarzystwie innych jeżozwierzy) spędzać czas.
Morfologia i anatomia
Długość ciała dochodzi do 70 cm, a waga ciała do 15 kg.
Pożywienie
Jeżozwierze są roślinożerne. Zjadają korzonki, korę, owoce. Lubią buraki, ziemniaki i cebulę.
Rozmnażanie
Ciąża trwa 7-8 tygodni. Samica rodzi do 4 młodych (zwykle 2). Młode przychodzą na świat w gnieździe, mają otwarte oczy i miękkie kolce. Samica wydaje 2-3 mioty w ciągu roku.
Ochrona i zagrożenia LC
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Ciekawostki
Jeżozwierz nie wystrzeliwuje kolców w kierunku napastnika, jak się czasem uważa. To łagodne i dość strachliwe zwierzę. Nigdy samo nie atakuje. Kolce stanowią jedynie środek obrony przed drapieżnikami, zresztą dość skuteczny. Co ciekawe, jeżozwierz potrafi się zwinąć w kulę podobnie jak nasz rodzimy jeż.
Pokrewne gatunki ssaków
- jeżozwierz indyjski (Hystrix indica)
- jeżozwierz malajski (Hystrix brachyura)
- jeżozwierz południowoafrykański (Hystrix africaeaustralis)
Powiązane quizy
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
- Jiří Gaisler, Jan Zejda – Ssaki świata, ISBN 83-7079-773-3, MUZA SA 1995
- Praca zbiorowa – Encyklopedia zwierząt Ssaki, ISBN 83-85-85152-05-9, Elipsa 1991
- Klaus Richarz – Zwierzęta w ogrodzie zoologicznym, ISBN 978-83-7175-788-4, Delta
- Alfred Brehm – Życie zwierząt. Ssaki, PWN 1963
© medianauka.pl, 2011-11-06, GAT-97
Data aktualizacji artykułu: 2022-09-06