Kapibara wielka
Zdjęcie zbiorów ZOO w Opolu © Krzysztof Trawiński - medianauka.pl
Kapibara wielka (Hydrochoerus hydrochaeris) to największy na świecie gryzoń, żyjący w stadach na podmokłych terenach Ameryki Południowej. Na lądzie jest dość nieporadny, szybko się męczy, ale w wodzie świetnie pływa i nurkuje. Może pod wodą przebywać 5 minut. Budowa ciała charakteryzuje się ma masywną głową i brakiem ogona. Przednie stopy mają po cztery palce połączone słabo wykształconą błoną pławną. Tylne kończyny (stopy) mają po trzy palce. Samce mają na pysku gruczoły zapachowe.
Występowanie i środowisko
Zamieszkuje lasy Ameryki Południowej, głównie obszary bagniste i leśne w pobliżu rzek. Szczególnie dużo można ich spotkać w lasach tropikalnych. Poza lasami można je spotkać także na terenach otwartych, ale zawsze w pobliżu zbiorników wody. Kraje występowania to: Argentyna; Boliwia, Brazylia, Kolumbia, Ekwador, Gujana, Paragwaj, Peru, Urugwaj, Wenezuela. Zwierzę to dość często jest także spotykane w ogrodach zoologicznych.
Tryb życia i zachowanie
Kapibary wielkie są zwierzętami wodno-lądowymi i wiodą życie zawsze w pobliżu wody i zarośli. Kapibara żeruje głównie w nocy. To niestety szkodnik plantacji. W nocy żeruje, a w dzień chowa się w gęstwinie. Nie oddala się zanadto od zbiorników wodnych. W chwili zagrożenia wydaje przeraźliwy głos, ostrzegający pozostałych osobników stada, chowających się wówczas w wodzie. Świetnie pływa i nurkuje. Tworzy niewielkie stada, w których znajduje się co najwyżej jeden samiec. To zwierzę towarzyskie. Tworzy grupy złożone z 10-100 osobników. Dość łatwo przystosowuje się do różnych warunków.
Morfologia i anatomia
Kapibara osiąga nawet 130 cm długości ciała i osiąga masę od 35 do 65-70 kg. Ma bardzo dużą głowę w stosunku do wymiarów reszty części ciała. Pysk wydaje się tępo zakończony. Nie posiada ogona. Tylne kończyny są dłuższe od przednich. Skóra kapibary jest pokryta brązowym włosiem, jest wyposażona w gruczoły potowe. W okolicy nosa znajdują się gruczoły zapachowe, które mają związek z hierarchią w grupie. Identyfikacja poszczególnych osobników jest realizowana również z udziałem gruczołów zapachowych, ale umieszczonych w okolicy odbytu. Jak u wszystkich gryzoni, siekacze rosną przez całe życie, przez co ssak ten ma potrzebę ciągłego ścierania zębów.
Pożywienie
Co je kapibara? Jej podstawowy pokarm jest pochodzenia roślinnego. Jest to trawa, wodne rośliny, płody rolne, kora młodych drzew.
Rozmnażanie
Gody odbywają się w wodzie. Ciąża trwa 165-170 dni. Samica rodzi zwykle 3-4 młode, które są w pełni rozwinięte i ważą około 1-1,5 kg każde. Samica karmi młode przez 2-4 miesiące. Dojrzałość płciową kapibary osiągają po 12-18 miesiącach.
Ochrona i zagrożenia LC
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Ciekawostki
To największy gryzoń świata.
Niegdyś kapibary zaliczano do świnek morskich. Choć zwierzę to wygląda trochę jak świnia, to nie należy rodziny świniowatych tylko do kawiowatych.
Synonimy
W literaturze można spotkać następujące synonimy dla określenia nazwy tego gatunku:
- Hydrochaeris hydrochaeris (Linnaeus, 1766)
- Sus hydrochaeris Linnaeus, 1766
Pytania
Ile lat żyją kapibary?
W niewoli zwierzęta te żyją od kilku do 10 lat, w naturze ich średnia przeżywalność jest niższa o kilka lat. Nie są to zatem zwierzęta długowieczne.
Pokrewne gatunki ssaków
- kawia domowa (Cavia porcellus)
- kawia większa (Cavia magna)
- kawia brazylijska (Cavia aperea)
- mara patagońska (Dolichotis patagonum)
- moko skalny (Kerodon rupestris)
Powiązane quizy
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska – Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Praca zbiorowa – Encyklopedia zwierząt Ssaki, ISBN 83-85-85152-05-9, Elipsa 1991
- Klaus Richarz – Zwierzęta w ogrodzie zoologicznym, ISBN 978-83-7175-788-4, Delta
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
© medianauka.pl, 2011-09-18, GAT-61
Data aktualizacji artykułu: 2024-04-25