Karaczan wschodni, karaluch

Karaczan wschodni, karaluch (Blatta orientalis) to gatunek karaczana, pospolitego owada synantropijnego o czarno-czerwonym ubarwieniu. Na końcu odwłoka znajdują się charakterystyczne dwa wyrostki. Owad ten ma dobrze rozwinięte skrzydła (u samicy są szczątkowe), a mimo to nie lata. Karaczan ten ma długie czułki, równe lub nieco dłuższe niż długość ciała.

Występowanie i środowisko PL

Karaluchy pochodzą z Afryki Północnej. Mają zasięg kosmopolityczny, u nas były wszędzie pospolite w różnego rodzaju starych pomieszczeniach, piekarniach, rzadziej w naturalnym środowisku. Z uwagi na wzrost poziomu higieny w ostatnich latach, coraz rzadziej można spotkać tego owada w domostwach.

Tryb życia i zachowanie

Karaluch unika światła. Największą aktywność karaluchy przejawiają o zmierzchu i przed świtem.

Morfologia i anatomia

Karaczan wschodni dorasta do 25-30 mm długości ciała. Aparat gębowy jest typu gryzącego.

Pożywienie

To wszystkożerny owad. Zjada resztki żywności lub produkty przechowywane w spiżarniach, nawet resztki paznokci i włosów.

Rozmnażanie

Karaluch rozmnaża się przez cały rok. Samica składa jaja do ooteki - kokonu, który z początku nosi ze sobą. W ciągu roku składa 10 takich kokonów. Larwy wielokrotnie linieją przez okres siedmiu miesięcy. Po tym okresie młode przyjmują postać dorosłego owada.

Ochrona i zagrożenia

Karaluch przenosi wiele chorób groźnych dla człowieka. Należą do nich nieżyt żołądka, dur brzuszny, czerwonka, zapalenie płuc a nawet gruźlica.