Karaczan wschodni, karaluch
© Marco Uliana – stock.adobe.com
Karaczan wschodni, karaluch (Blatta orientalis) to gatunek karaczana, pospolitego owada synantropijnego o czarno-czerwonym ubarwieniu. Na końcu odwłoka znajdują się charakterystyczne dwa wyrostki. Owad ten ma dobrze rozwinięte skrzydła (u samicy są szczątkowe), a mimo to nie lata. Karaczan ten ma długie czułki, równe lub nieco dłuższe niż długość ciała.
Występowanie i środowisko PL
Karaluchy pochodzą z Afryki Północnej. Mają zasięg kosmopolityczny, u nas były wszędzie pospolite w różnego rodzaju starych pomieszczeniach, piekarniach, rzadziej w naturalnym środowisku. Z uwagi na wzrost poziomu higieny w ostatnich latach, coraz rzadziej można spotkać tego owada w domostwach.
Tryb życia i zachowanie
Karaluch unika światła. Największą aktywność karaluchy przejawiają o zmierzchu i przed świtem.
Morfologia i anatomia
Karaczan wschodni dorasta do 25-30 mm długości ciała. Aparat gębowy jest typu gryzącego.
Pożywienie
To wszystkożerny owad. Zjada resztki żywności lub produkty przechowywane w spiżarniach, nawet resztki paznokci i włosów.
Rozmnażanie
Karaluch rozmnaża się przez cały rok. Samica składa jaja do ooteki - kokonu, który z początku nosi ze sobą. W ciągu roku składa 10 takich kokonów. Larwy wielokrotnie linieją przez okres siedmiu miesięcy. Po tym okresie młode przyjmują postać dorosłego owada.
Ochrona i zagrożenia
Karaluch przenosi wiele chorób groźnych dla człowieka. Należą do nich nieżyt żołądka, dur brzuszny, czerwonka, zapalenie płuc a nawet gruźlica.
Pokrewne gatunki owadów
- karaczan prusak (Blatella germanica)
- przybyszka amerykańska (Periplaneta americana)
- karaczan wielkoskrzydły, karaczan marmurkowy (Archimandrita tesselata)
- karaczan turecki (Shelfordella lateralis)
- zadomka polna (Ectobius lapponicus)
- zadomka leśna (Ectobius sylvestris)
© medianauka.pl, 2018-08-28, GAT-1432