Łasica pospolita
Łasica pospolita, łasica, łaska (Mustela nivalis) to ssak rodzimy z rodziny łasicowatych. Samce są znacznie większe od samic. Łasica ma silnie wydłużone ciało, niezwykle gibkie, bardzo krótkie kończyny, których stopy są owłosione. Sierść z wierzchu jest rudobrązowa, od spodu biała. Czasem sierść bieleje na zimę. Jej ogon jest krótki (do 1/3 długości ciała) i ma umaszczenie grzbietu. Często na pysku występują białe plamy. Łasica jest bardzo pożyteczna dla gospodarki jako naturalny tępiciel gryzoni. W Polsce znajduje się pod ochroną gatunkową.
Występowanie i środowisko PL
Obszar występowania łasicy pospolitej to Europa, Azja, północna Afryka. u nas występuje na terenie całej Polski, ale nie jest zbyt liczna. Zamieszkuje parki, brzegi lasów, miedze, cmentarze. Pionowy zasięg występowania to 3500 m n.p.m. Zimą przenosi się w pobliże ludzkich osiedli.
Tryb życia i zachowanie
Łasica jest aktywna całą dobę, najbardziej o zmierzchu i o świcie. Jest zwierzęciem naziemnym, potrafi jednak wspiąć się na drzewo. Zabija więcej zwierząt niż jest w stanie sama zjeść. Porusza się podskokami. W ciągu doby łasica przemierza średnio do 0,5-1,1 km. Potrafi w celach obserwacyjnych stanąć na tylnych łapkach. Jest samotnikiem.
Przestraszone zwierzę wydziela cuchnącą ciecz z gruczołów, które znajdują się w okolicy odbytu.
Morfologia i anatomia
Zmienność rozmiarów ciała u łasic jest bardzo duża i zależy od regionu w jakim żyją. Na południu Europy łasica może mieć długość ciała nawet 40 cm (z ogonem), podczas gdy na północy Europy zaledwie 23 cm. Dziś uważa się te łasice jako odrębne podgatunki. Samiec jest zawsze większy od samicy (nawet 3 razy cięższy).
Pożywienie
Czym się żywi łasica? Poluje na gryzonie, owady, jaszczurki, żaby, małe ptaki. Zjada też jaja, które są dla niej przysmakiem. Podczas polowania na małe zwierzęta przeszukuje wszystkie napotkane nory i zakamarki. Gryzonie, w których się specjalizuje, zabija ugryzieniem w kark.
Rozmnażanie
Ruja pojawia się w różnym czasie, najczęściej od lutego do kwietnia. Ciąża trwa 5-6 tygodni. W jednym miocie w kwietniu lub maju samica może mieć 3-12 młodych. Młode znajdują się w gnieździe pod korzeniami lub kamieniami, wyściełanym liśćmi i trawą. Młode stają się dojrzałe płciowo po 9 miesiącach życia.
Ochrona i zagrożenia LC
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. W Polsce łasica jest objęta całkowitą ochroną.
Ciekawostki
Łasica jest najmniejszym ssakiem drapieżnym w Polsce. Bywa, że w niektórych rejonach występowania samica łasicy nie jest większa od myszy.
Ze względu na swoje rozmiary poluje na gryzonie w ich własnych norach.
Łasica nakłuwa jajo tak, że zawartość nie rozlewa się z niego. Wysysa całą zawartość, pozostawiając skorupkę w całości. Potrafi przenosić duże jaja, wkładając je między podbródek a pierś.
To bardzo pożyteczne zwierzę. Jedna łasica może podczas swojego życia zabić do 3000 gryzoni!
W przypadku większych zwierzą im dalej na północ, tym większe są jego rozmiary. U łasicy jest odwrotnie. Im dalej na północy żyje osobnik , tym mniejsze ma rozmiary, a różnice są bardzo duże, nawet dwukrotne.
Podgatunki
Wyróżniamy następujące podgatunki:
- Mustela n. allegheniensis, (Rhoads, 1901)
- Mustela n. boccamela, Bechstein, 1800
- Mustela n. campestris, Jackson, 1913
- Mustela n. caucasica, Barrett-Hamilton, 1900
- Mustela n. eskimo, (Stone, 1900)
- Mustela n. heptneri, Morozova-Turova, 1953
- Mustela n. mosanensis, Mori, 1927
- Mustela n. namiyei, Kuroda, 1921
- Mustela n. nivalis - łasica pospolita, Linnaeus, 1766
- Mustela n. numidica, Pucheran, 1855
- Mustela n. pallida, Barrett-Hamilton, 1900
- Mustela n. pygmaea, (J. A. Allen, 1903)
- Mustela n. rixosa - łasica mała, (Bangs, 1896) - podgatunek czasem uznawany za odrębny gatunek
- Mustela n. rossica, Abramov & Baryshnikov, 2000
- Mustela n. russelliana, Thomas, 1911
- Mustela n. stoliczkana, Blanford, 1877
- Mustela n. tonkinensis, Björkegren, 1941
- Mustela n. vulgaris, Erxleben, 1777
Pytania
Kuna a łasica - czyli jak odróżnić kunę od łasicy?
Odpowiedź na pytanie czy obserwowane zwierzę to kuna czy łasica nie jest trudna. Łasica ma niewielkie rozmiary (góra 28 cm długości), a kuna jest około 2 razy większa. Ogon kuny jest puszysty i długi, u łasicy jest krótki. Kuna ma specyficzną plamę na piersi, łasica ma praktycznie cały spód jasny lub w zimie bywa cała biała. Dużo większe podobieństwo łasicy występuje w przypadku gronostaja. Gronostaj jednak ma cechę łatwą do zaobserwowania (oprócz większych rozmiarów ciała), która go odróżnia od łasicy - czarna końcówka ogona.
Łasica a gronostaj - czyli jak odróżnić łasicę od gronostaja?
Dużo większe podobieństwo łasicy występuje w przypadku gronostaja niż kuny. Gronostaj jednak ma cechę łatwą do zaobserwowania (oprócz większych rozmiarów ciała), która go odróżnia od łasicy - czarna końcówka ogona.
Czy łasica jest biała?
Może być biała w okresie zimowym. Czasem jej futro jest całkowicie białe, a czasem tylko częściowo bieleje.
Kalendarz przyrody
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | Opis |
| ● | ● | ▸ | Trwa okres rui u łasicy, aczkolwiek zdarza się także w innych okresach. | |||||||||
| ◂ | ▸ | Zwykle o tej porze łasica rodzi młode (nie jest to reguła) |
Pokrewne gatunki ssaków
- gronostaj europejski (Mustela erminea)
- tchórz zwyczajny (Mustela putorius)
- norka europejska (Mustela lutreola)
- tchórz stepowy (Mustela eversmanii)
- łasica długoogonowa (Mustela frenata)
Powiązane quizy
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
- Praca zbiorowa – Ilustrowana encyklopedia ssaków Polski - atlas, ISBN 978-83-7705-871-8, P.H.W. FENIX 0
- Alfred Brehm – Życie zwierząt. Ssaki, PWN 1963
- Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska – Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
© medianauka.pl, 2012-12-30, GAT-220
Data aktualizacji artykułu: 2022-04-20