Łoś euroazjatycki
Łoś euroazjatycki (Alces alces) to największy ssak z rodziny jeleniowatych na świecie, występujący także w Polsce. Ma bardzo silną głowę i kończyny. Ma łopatowate lub konarowate poroże, którego rozpiętość sięga nawet 160 cm. Typ poroża zależy od tego co łoś zjada. Poroże nosi jedynie samiec. Samica nazywana jest łoszą lub klępą. Jest mniejsza od samca. Sierść latem jest ciemnobrunatna, czasem czarna, zimą - szara. Samiec ma jaśniejsze nogi (prawie białe). Młode łosie mają rudą sierść i nie są cętkowane jak większość innych jeleniowatych. Poroże łosie zrzucają najczęściej od grudnia do stycznia. Łoś ma bardzo dobry słuch i słaby wzrok.
Często rozróżnia się dwa gatunki:
Alces alces, (Linnaeus, 1758), zamieszkujący obszar Europy i wschodniej części Azji
Alces americanus, (Clinton, 1822), zamieszkujący obszar Ameryki Północnej i wschodniej części Azji (głównie Syberię). Na mapie zaznaczono osobno obszary występowania łosia euroazjatyckiego i łosia amerykańskiego.
Występowanie i środowisko PL
Łoś zasiedla Półwysep Skandynawski, północną część wschodniej Europy, północną część Mongolii i Chin.
Łoś w Polsce występuje w okręgu białostockim oraz w Kampinoskim Parku Narodowym. Preferuje podmokłe tereny. Wędrujące pojedyncze osobniki zdarzają się w innych rejonach kraju.
Jego ulubionym środowiskiem są lasy z torfowiskami i trzęsawiskami, bagnami, jeziorami.
Tryb życia i zachowanie
Łoś jest aktywny rano i wieczorem. Żeruje też w nocy. Bardzo dobrze i wytrwale pływa. Porusza się powoli i niezgrabnie. Nigdy nie galopuje.
Jest zwierzęciem cichym. Odzywa się w zasadzie tylko podczas godów.
Żyje samotnie lub w małych grupach rodzinnych. Latem spotkać można samca z jedną lub dwiema samicami i młodymi. Zimą spotyka się większe grupy.
Morfologia i anatomia
Łoś przyjmuje potężne rozmiary. Długość ciała wynosi od 2 do 2,9 m, wysokość w kłębie 170-185 cm. Ile waży łoś? Waga tego ssaka to od 275 do nawet 800 kilogramów.
Pożywienie
Co je łoś? Łoś zjada rośliny zielne, młode pędy, korę osiki, topoli, wierzby, brzozy.
Rozmnażanie
Okres godowy łosia trwa od sierpnia lub września przez 4 tygodnie do października w Eurazji, do listopada w Ameryce. Samce walczą o samice. Ciąża trwa 242-250 dni, po której samica rodzi zwykle 1-2 młode w kwietniu lub maju. Karmi je mlekiem do 4 miesięcy. Młode już w drugim tygodniu życia pobierają pokarm roślinny. Matka opiekuje się młodymi do 2 lat, wtedy też młode osiągają dojrzałość płciową (czasem do 3 lat). Po 5 latach młode osiągają dorosłe rozmiary.
Ochrona i zagrożenia LC
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Ciekawostki
Jest to największy ssak z rodziny jeleniowatych.
Łosia nierzadko można spotkać przy autostradzie, jadąc z południa Polski do Warszawy. Autor tego artykułu miał okazję przekonać się o tym kilkakrotnie. Zwierzęta przechadzają się spokojnie przy siatce ochronnej, w ogóle nie bojąc się ruchu pojazdów.
Podgatunki
Wyróżniamy następujące podgatunki:
- Alces a. alces - łoś europejski, (Linnaeus, 1758)
- Alces a. caucasicus - łoś kaukaski, Vereschchagin, 1955
Pytania
Ile waży łoś?
Dorosły samiec łosia może ważyć nawet 800 kg, a samicy do 375 kg.
Jak nazywa się samica łosia?
Samica łosia to klępa lub łosza.
Czy łoś jest pod ochroną?
Tak, w Polsce łoś podlega ochronie gatunkowej przez cały rok.
Czy można oswoić łosia?
Tak, to możliwe. Były już próby wykorzystywania łosi jako zwierząt pociągowych, do rozwożenia poczty, a co dziwniejsze jako wierzchowce w Szwecji w XVIII w.
Jak się nazywa młode łosia?
Młody łoś to w gwarze myśliwskiej łoszak.
Kiedy łoś gubi poroże?
Poroże w gwarze myśliwskie mają nazwy: łopatacze i badylarze, w zależności od ich kształtu. Łoś zrzuca poroże od października do wiosny. Można je znaleźć w lasach od jesieni przez całą zimę.
Kalendarz przyrody
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | Opis |
| ◂ | ● | ▸ | Trwa ruja łosia | |||||||||
| ◂ | ● | Na świat przychodzą młode łosie | ||||||||||
| ● | ● | Łosie zrzucają poroże |
Pokrewne gatunki ssaków
- sarna europejska (Capreolus capreolus)
- renifer tundrowy (Rangifer tarandus)
- daniel zwyczajny (Dama dama)
- jeleń szlachetny (Cervus elaphus)
- pudu południowy (Pudu puda)
- jeleń wschodni (Cervus nippon)
- jelonek czubaty (Elaphodus cephalophus)
- aksis czytal (Axis axis)
- mulak czarnoogonowy (Odocoileus hemionus)
- mulak białoogonowy (Odocoileus virginianus)
- barasinga bagienna (Rucervus duvaucelii)
Powiązane quizy
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
- Praca zbiorowa – Ilustrowana encyklopedia ssaków Polski - atlas, ISBN 978-83-7705-871-8, P.H.W. FENIX 0
- Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska – Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
- Alfred Brehm – Życie zwierząt. Ssaki, PWN 1963
- Praca zbiorowa – Ilustrowana encyklopedia ssaków Polski - atlas, ISBN 978-83-7705-871-8, P.H.W. FENIX 0
© medianauka.pl, 2012-12-31, GAT-228
Data aktualizacji artykułu: 2022-04-23