Lubczyk ogrodowy
© EvaMira – stock.adobe.com
Lubczyk ogrodowy (Levisticum officinale) to gatunek wieloletniej, aromatycznej rośliny z rodziny baldaszkowatych o leczniczych właściwościach, uważana za afrodyzjak. To także roślina przyprawowa. Wytwarza grube, podziemne kłącza. Roślina pachnie jak seler.
Występowanie i środowisko PL
To roślina uprawiana i czasami dziczejąca w Europie, Azji i Ameryce Północnej. Gatunek pochodzi ze wschodniej części obszaru śródziemnomorskiego. Preferuje stanowisko dobrze nasłonecznione, wilgotne.
Tryb życia i zachowanie
Kwitnie w okresie od lipca do sierpnia.
Morfologia i anatomia
Osiąga wysokość 50 cm - 2 m.
Łodyga jest bruzdowana, wzniesiona, naga, słabo rozgałęziona w górnej części.
Liście są pojedynczo lub podwójnie pierzaste. Ulistnienie naprzeciwległe.
Kwiaty są drobne, bladożółte, zebrane w baldach złożony.
Ochrona i zagrożenia
Brak danych.
Ciekawostki
Lubczyk był uważany niegdyś za afrodyzjak, magiczne zioło. Przyrządzano z niego mikstury miłosne.
Zbiory i zastosowanie
Zawiera lotne olejki, węglowodany i kwasy organiczne.
Posiekane liście dodaje się do zup.
Nasiona mogą być dodatkiem do wyrobów cukierniczych.
Korzeń stanowi składnik wielu mieszanek ziołowych. Stanowi też surowiec do przyprawy maggi, bulionowych kostek.
Biologia i ekologia
- Kolor kwiatów:
- Grupa roślin: bylina.
- Stanowisko: nasłonecznione.
- Użytek: zioła, roślina lecznicza.
- Strefy mrozoodporności: 4-10. Uprawa w Polsce na zewnątrz jest możliwa na terenie całego kraju.
- Forma życiowa według klasyfikacji Raunkiaera: hemikryptofit.
- Kategoria przybysza: efemerofit, kenofit, roślina uprawiana.
- Diploidalna liczba chromosomów: 2n=22.
- Status popularności rośliny: gatunek znany, roślina popularna, znajduje się pośród 500 najbardziej znanych wśród Polaków roślin.
- Jadalność: Gatunek jadalny.
Kalendarz przyrody
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | Opis |
● | ● | Kwitnie lubczyk ogrodowy. |
Pokrewne gatunki roślin
- koper włoski, fenkuł włoski (Foeniculum vulgare)
- selery zwyczajne, seler (Apium graveolens)
- biedrzeniec anyż, anyż (Pimpinella anisum)
- wąkrotka azjatycka (Centella asiatica)
- szalej jadowity, cykuta (Cicuta virosa)
- dzięgiel litwor, arcydzięgiel (Angelica archangelica)
- mikołajek nadmorski (Eryngium maritimum)
- podagrycznik pospolity, śnitka (Aegopodium podagraria)
- barszcz zwyczajny (Heracleum sphondylium)
- szczwół plamisty (Conium maculatum)
- kminek zwyczajny, karolek (Carum carvi)
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- Lucjan Rutkowski – Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej, ISBN 978-83-01-14342-8, PWN SA 2004
- Praca zbiorowa – 500 przypraw i ziół leczniczych, 978-83-7845-996-5, SBM 2015
- Beata Grabowska, Tomasz Kubala – Encyklopedia bylin t. I i II, ISBN 978-83-7506-845-0, Zysk i S-ka 2011
- Praca zbiorowa – Botanica ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, ISBN 3-8331-1916-0, Könemann 2005
© medianauka.pl, 2020-03-01, GAT-5665
Data aktualizacji artykułu: 2024-10-10