Mandryl barwnolicy
© davemhuntphoto – stock.adobe.com
Mandryl (Mandrillus sphinx) to ssak z rodziny małp wąskonosych. Ma mocno wydłużony, barwny pysk, silne zęby. Futro jest zielono-rude na grzbiecie, żółto-białe od strony brzusznej. Na głowie grzywa i żółta broda. Od nosa w kierunku oczu biegnie po każdej stronie 6 niebiesko ubarwionych zgrubień, oddzielonych purpurowymi rowkami, charakterystycznych dla mandryla. Okolice nosa czerwone lub różowe. Dla tego gatunku stosuje się także następujące nazwy: pawian leśny, krótkoogonowy pawian leśny, pawian bruzdopoliczkowy.
Występowanie i środowisko
Lasy zachodniej Afryki równikowej.
Tryb życia i zachowanie
Przebywa na ziemi, czasem na drzewach. Tworzą stada liczące kilkadziesiąt osobników. Stadu przewodzą stare samce. Prowadzi naziemny tryb życia. Dominujący samiec jest najbardziej ubarwiony. Grupa zajmuje terytorium 1000-5000 ha. Prowadzi koczowniczy tryb życia. Dziennie stado pokonuje do 4,5 km. Gdy małpy znajdą owocujące drzewa zostają w miejscu tak długo, aż zjedzą wszystkie owoce. Noc mandryle spędzają na drzewach.
Morfologia i anatomia
Skóra mandrylów ma wiele gruczołów, których wydzielina służy to znakowania terytorium.
Pożywienie
Owoce, orzechy, części roślin, małe zwierzęta.
Rozmnażanie
Okres godowy trwa od lipca do września. Ciąża trwa 220-270 dni. Samica rodzi jedno młode, które nosi na grzbiecie. Młode znajduje się pod opieką matki przez rok. Dojrzałość płciową mandryle osiągają w wieku 4-6 lat.
Ochrona i zagrożenia VU
Gatunek ten jest narażony na wymarcie. Ma status VU w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Mandryle nierzadko żerowały na plantacjach, przez co były tępione przez rolników.
Ciekawostki
Mandryl jest najbardziej ubarwioną małpą w przyrodzie. Inne nazwy gatunku to pawian leśny, krótkoogonowy pawian leśny, pawian bruzdopoliczkowy.
Pokrewne gatunki ssaków
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
- Hanna i Antoni Gucwińscy – Zoologia Tom I Ssaki Część I Leksykon popularnonaukowy., ISBN 83-88988-01-8, Albatros 2003
- Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska – Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
© medianauka.pl, 2013-01-05, GAT-271