Obłok Oorta

Obłok Oorta albo chmura Oorta to najdalsza część Układu Słonecznego w kształcie sfery o średnicy około 100-140 tysięcy AU (jednostek astronomicznych). Światło słoneczne biegnie nawet rok do krańców obłoku Oorta. W skład Obłoku wchodzą drobne ciała lodowo-pyłowe i planetoidy.

Obłok Oorta w Układzie Słonecznym © shooarts - stock.adobe.com

Obłok Oorta składa się z części zewnętrznej (promień 70 000 AU), zawierającej obiekty o bardzo niestabilnych orbitach. Obłok wewnętrzny jest niemalże sferyczny (promień 10 000 AU). Jest bardziej zagęszczony niż jego zewnętrzna część.

Obłok Oorta to kolebka komet długookresowych. Szacuje się, że w obłoku Oorta może się znajdować nawet 1000 miliardów potencjalnych komet! Przechodząca w pobliżu obłoku Oorta gwiazda może zaburzyć orbity znajdujących się w pobliżu obiektów i wytrącić je ze swoich orbit. Część z nich wędruje w kierunku Słońca, co obserwujemy na nocnym niebie podczas przelotów komet, a często obiekty te zwyczajnie opuszczają Układ Słoneczny.

Tę część Układu Słonecznego nazwano nazwiskiem holenderskiego astronoma - Jana Hendrika Oorta, który w 1950 roku zaproponował istnienie skupiska komet około 50 000 AU od Słońca, po zbadaniu aphelium komet długookresowych.

Kometa

Kometa jest to ciało niebieskie, którego orbitą jest wydłużona elipsa, parabola lub hiperbola i w pobliżu Słońca ma mgławicowy wygląd.

Pas Kuipera

Pas Kupiera jest to część Układu Słonecznego poza orbitą Neptuna na odległość od 30 do około 50-55 AU od Słońca, zawierający ogromną liczbę niewielkich obiektów.