Pardwa górska

Pardwa górska (Lagopus muta) to ptak z rodziny kurowatych, niegdyś zaliczany do głuszcowatych, nieco większy od kuropatwy. Samica różni się od samca tym, że róża nad okiem samicy jest nieco mniejsza. U samców w upierzeniu godowym tułów jest ciemny, szyja i wole są czarne, spód i opierzone nogi są białe. Ogon jest czarny, skrzydła są białe przez cały rok. Samica ma bardziej brunatne upierzenie. Jesienią samiec ma szare upierzenie z czarno-białymi plamami. Zimą upierzenie jest białe poza czarnymi sterówkami i u samców czarną pręgą w okolicy oczu.

Występowanie i środowisko

Pardwę górską można spotkać wysoko w górach, poza granicą lasu, a także na dalekiej północy w tundrze. Występuje na dalekiej północy w Europie, Azji i Ameryce Północnej, w górach w Pirenejach i Alpach. Szczątki kopalne znajdowane także na terenie naszego kraju.

Tryb życia i zachowanie

Pardwy doskonale zlewają się z tłem. W obliczu zagrożenia zrywają się nagle z furkotem w powietrze.

Pożywienie

Zjada pokarm roślinny, latem zjada także małe bezkręgowce. Z roślin są to pączki, kwiatostany, pędy, jagody, inne owoce roślin wysokogórskich.

Rozmnażanie

Gniazduje bezpośrednio na ziemi. Samica składa w małym dołku w maju lub czerwcu 6-9 jaj, które sama wysiaduje przez 20-24 dni. Młode wychodzą z gniazda jeszcze w dniu wyklucia. Rodzice wodzą je aż do jesieni.

Ochrona i zagrożenia LC

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Lokalnie pardwa górska jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem. Szczególnie dotyczy to populacji żyjących w górach, gdzie w warunkach zimowych ptaki te są często płoszone przez narciarzy. To jest w tym okresie spory wysiłek energetyczny, który trudno zrekompensować ubogim, górskim pożywieniem roślinnym.

Ciekawostki

Pardwa górska potrafi wykopać w śniegu tunele noclegowe o długości nawet 1 m. Potrafi z lotu także wbić się w grubą warstwę śniegu i tam zagrzebać się na noc. Ptaki te doskonale wykorzystują właściwości izolacyjne śniegu.