Pawian gwinejski
© Paco – stock.adobe.com
Pawian gwinejski (Papio papio) to gatunek ssaka naczelnego z rodziny koczkodanowatych, najmniejszy pawian. Dawna nazwa to pawian senegalski lub pawian sfinks. Ciało masywne, włos rudożółty. Pysk silnie uwydatniony. Część twarzowa naga z bokobrodami, uszy również nie są owłosione. Samice mają fragment nieowłosionej skóry. Na barkach samców widoczna grzywa.
Występowanie i środowisko
Występuje w Afryce od Mauretanii po Gwineę i Sierra Leone. Występuje w lasach i na sawannie, polach uprawnych.
Tryb życia i zachowanie
Biega na palcach, świetnie pływa. Tworzy stada liczące nawet 60 osobników, rzadziej znacznie większe. Przewodzą nim samce. Aktywność dzienna.
Morfologia i anatomia
Długość ciała wynosi 80 cm, ogona 70 cm, a ciężar ciała 11-25 kg. Samce są cięższe niż samice.
Pożywienie
To wszystkożerne zwierzę.
Rozmnażanie
Ciąża trwa 170 dni. Zwykle na świat przychodzi jedno młode.
Ochrona i zagrożenia NT
Gatunek ten bliski zagrożenia wymarciem. Ma status NT w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Synonimy
W literaturze można spotkać następujące synonimy dla określenia nazwy tego gatunku:
- Cynocephalus papio Desmarest, 1820
Pokrewne gatunki ssaków
- pawian masajski (Papio cynocephalus)
- pawian oliwkowy (Papio anubis)
- pawian płaszczowy (Papio hamadryas)
- pawian niedźwiedzi (Papio ursinus)
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- Zbigniew Woliński, Janusz Towpik – Małpy i małpiatki – Atlas, ISBN 83-02-02980-J, WSiP 1990
© medianauka.pl, 2022-09-04, GAT-622074