Pawian masajski

Pawian masajski (Papio cynocephalus)

Zdjęcie okazu z ZOO we Wrocławiu © Krzysztof Trawiński - medianauka.pl

Podgląd
Zobacz dodatkowe zdjęcia (2).

Pawian masajski, pawian zielony, babuin (Papio cynocephalus) to ssak z rodziny małp wąskonosych o zielonożółtej sierści i smukłej sylwetce. Włosy po bokach głowy są jaśniejsze. Twarz nieowłosiona, prawie czarna. U starszych pawianów wzdłuż grzbietu i na bokach kończyn wyrastają długie, żółte włosy. Samce są znacznie większe od samic.

Występowanie i środowisko

Środkowa i południowa Afryka. Zasiedla sawanny i lasy deszczowe. Jest to obecnie jedna z najliczniej występujących małp w Afryce.

Tryb życia i zachowanie

Pawiany masajskie żyją w stadach nawet do kilkuset osobników, którym przewodzą dorosłe samce. W stadzie jest wyraźna hierarchia. Jest to jedyny gatunek pawiana, który większość czasu spędza na drzewach. Są towarzyskie i często przebywają na jednym terenie z innymi zwierzętami.

Morfologia i anatomia

Budowa ciała smukła. Pysk jest mocno wydłużony. Długość wszystkich kończyn podobna.

Pożywienie

Pokarm zwierzęcy i roślinny. Zjada głównie owoce, orzechy, cebule, korzonki, liście, łodygi, owady, małe ptaki i gady, jaja.

Rozmnażanie

Po ciąży trwającej około 170 dni samica rodzi jedno młode, które matka nosi na brzuchu. Po 2-3 miesiącach młode przenosi się na grzbiet. Gdy ma 4 miesiące wdrapuje się na grzbiet samców. Dojrzałość płciową osiąga po 4-5 latach życia.

Ochrona i zagrożenia LC

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.

Ciekawostki

Gdy stado czuje się zagrożone przyjmuje wobec wroga (lamparta lub innego drapieżnika) specjalną formację. W pierwszym rzędzie stają młode samce, potem młode samice, następnie matki z młodymi i na końcu dorosłe samce. Wszystkie aktywnie przepędzają napastnika.

Wybrane podgatunki:
P. c. cynocephalus (Linnaeus, 1766)
P. c. ibeanus (Thomas, 1893)
P. c. kindae (Lonnberg, 1919)

Pokrewne gatunki ssaków


Ciekawostki
Najmniejszy ssakNajmniejszy ssak
Ciekawostki
Największy ssakNajwiększy ssak


Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

  • IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org

© medianauka.pl, 2012-12-16, GAT-183




Udostępnij
©® Media Nauka 2008-2025 r.