Pitaja, hylocereus falisty, smoczy owoc, pitahaya

Pitaja, hylocereus falisty, smoczy owoc, pitahaya (Hylocereus undatus) to gatunek rośliny z rodziny kaktusowatych. To kaktus rodzący pyszne, jadalne owoce. Mają słodko-kwaśny smak. Można je spożywać na surowo. Przerabia się je na soki i syropy.

Występowanie i środowisko

Występuje w naturze w Ameryce Środkowej od Meksyku po Kostarykę. Uprawy prowadzi się także w Afryce, Azji i Australii.

Tryb życia i zachowanie

Kaktus ten jest epifitem. Rośnie na drzewach lub na ziemi.

Morfologia i anatomia

Osiąga długość 6 m.

Łodyga jest ciernista, płożąca się, zwisająca lub wspinająca się.

Kwiaty są duże, rozwijają się w nocy, białe lub żółte. Płatki w dwóch okółkach.

Owoc to owalna jagoda, pokryta bezcierniowymi, amarantowymi łuskami. Miąższ biały z licznymi, czarnymi nasionami.

Ochrona i zagrożenia DD

W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych ze względu na brak danych nie określono statusu zagrożenia wymarciem dla tego gatunku.

Synonimy

W literaturze można spotkać następujące synonimy dla określenia nazwy tego gatunku:

Cereus undatus Haw.

Biologia i ekologia

Kolor kwiatów:
Grupa roślin: bylina.
Środowsko: leśne.
Użytek: rośliny uprawne, owoce.
Strefy mrozoodporności: 10-12. Uprawa w Polsce na zewnątrz z pewnością się nie powiedzie.
Status popularności rośliny: gatunek powszechnie znany, roślina bardzo popularna, znajduje się pośród 100 najbardziej znanych wśród Polaków roślin.
Jadalność: Gatunek jadalny.

Pokrewne gatunki roślin

Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
Agnieszka Gawłowska – 500 owoców i warzyw, 978-83-7845-874-6, SBM 2015
Praca zbiorowa – Botanica ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, ISBN 3-8331-1916-0, Könemann 2005