Proso zwyczajne

Proso zwyczajne (Panicum miliaceum) to gatunek jednorocznej trawy z rodziny wiechlinowatych, uprawiane jako zboże od niepamiętnych czasów.

Występowanie i środowisko PL

Proso pochodzi prawdopodobnie z Indii i środkowej części kontynentu azjatyckiego. Jest także uprawiane w Polsce. Prawdopodobnie jest u nas uprawiane już od neolitu. Dziś rzadko proso jest spotykane w uprawie i to tylko w jednej odmianie. Potentatem upraw prosa jest Rosja i kraje azjatyckie.

Tryb życia i zachowanie

Kwitnie w okresie od lipca do sierpnia.

Morfologia i anatomia

Osiąga wysokość 50-70(120) cm.

Liście są zielone.

Wiecha zwisła, rozpierzchła albo skupiona. Kłoski zielone, o długości 4-5,5 mm.

Ziarniak jest okrągły.

Ochrona i zagrożenia

Brak danych.

Ciekawostki

Proso jest jednym z najwcześniej uprawianych zbóż w historii ludzkości.

Proso, a w szczególności ziarno prosa, wykorzystuje się do następujących celów:

kasza jaglana,
mąka na placki,
piwo i inne alkohole,
jako pasza dla zwierząt (zarówno ziarno jak i części zielone rośliny),
karma dla ptaków egzotycznych.

Biologia i ekologia

Kolor kwiatów:
Grupa roślin: roślina zielna jednoroczna.
Stanowisko: nasłonecznione.
Użytek: rośliny uprawne, trawy, zboża.
Forma życiowa według klasyfikacji Raunkiaera: terofit.
Kategoria przybysza: efemerofit, roślina uprawiana.
Diploidalna liczba chromosomów: 2n=36.
Status popularności rośliny: gatunek mało popularny w Polsce, mało osób interesuje się tym gatunkiem rośliny.
Jadalność: Gatunek jadalny.

Pokrewne gatunki roślin

proso rózgowate (Panicum virgatum)

Powiązane quizy

Nasze zboża — quiz

Liczba pytań: 10
Quiz dla każdego
Średni wynik:
6.6 / 66%
2024-01-17

Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

Lucjan Rutkowski – Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej, ISBN 978-83-01-14342-8, PWN SA 2004
Pod redakcją Alicji i Jerzego Szweykowskich – Słownik botaniczny, ISBN 83-214-1305-6, Wiedza Powszechna 2003