Rudawiec nilowy

Rudawiec nilowy (Rousettus aegyptiacus)

© Farinoza – stock.adobe.com

Rudawiec nilowy (Rousettus aegyptiacus) to gatunek nietoperza z rodziny rudawkowatych. Dawna nazwa tego gatunku to rudawka nilowa. Futro ma barwę szarobrunatną, skrzydła są ciemnobrązowe. Głowa ma lisi kształt. Oczy duże, czarne.

Występowanie i środowisko

Nietoperz ten występuje w Afryce na wielu izolowanych obszarach, na Półwyspie Arabskim, w Turcji, w Iranie i Pakistanie oraz na Cyprze.

Tryb życia i zachowanie

W jaskiniach gromadzi się w kolonie złożone nawet z kilku tysięcy osobników. Oprócz jaskiń za schronienie służą ruiny, grobowce, świątynie.

Morfologia i anatomia

Długość ciała wynosi 13-15,5 cm, przedramienia 8-10 cm, a ciężar ciała 90-170 g. Rozpiętość skrzydeł wynosi około 50 cm.

Pożywienie

Rudawiec nilowy żywi się owocami, zwykle mocno dojrzałymi. Zjada też nektar i kwiaty oraz liście i pędy. Owoce zrywa z drzewa i przenosi w inne miejsce, gdzie je zjada. Najczęściej zjada figi, morele, jabłka, brzoskwinie, banany, cytrusy, daktyle i morwę.

Rozmnażanie

Po ciąży trwającej 105-107 dni samica rodzi zwykle jedno młode, rzadziej dwa.

Ochrona i zagrożenia LC

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.

Ciekawostki

To najbardziej na północ występujący przedstawiciel rudawkowatych.

Gatunek ten wydaje dźwięki wykorzystywane w echolokacji w paśmie słyszalnym dla człowieka. Oprócz echolokacji rudawiec nilowy wykorzystuje w orientacji w terenie oraz w lokalizacji pokarmu także wzrok i węch.

Rousettus to jedyny rodzaj rudawkowatych, który posługuje się echolokacją. Dźwięki wydaje za pomocą języka.

Nietoperz ten łatwo się oswaja.

Rudawka nilowa przyczynia się istotnie do rozsiewania roślin, których owoce zjada.

Podgatunki

Wyróżniamy następujące podgatunki:

Synonimy

W literaturze można spotkać następujące synonimy dla określenia nazwy tego gatunku:

Pytania

Pytania

Czy rudawiec jest szkodnikiem upraw owoców?

Nie, gdyż interesują go przejrzałe owoce.

Pokrewne gatunki ssaków


Ciekawostki
Najmniejszy ssakNajmniejszy ssak
Ciekawostki
Największy ssakNajwiększy ssak


Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

  • IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
  • Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
  • Dietmar Nill, Christian Dietz, Otto von Helversen – Nietoperze Europy i Afryki północno-zachodniej, 9788370736736, Multico 2009
  • pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
  • Jiří Gaisler, Jan Zejda – Ssaki świata, ISBN 83-7079-773-3, MUZA SA 1995

© medianauka.pl, 2022-09-03, GAT-621912




Udostępnij
©® Media Nauka 2008-2025 r.