Rzut poziomy
Rzut poziomy jest to ruch ciała w polu grawitacyjnym, wyrzuconego poziomo z pewną prędkością początkową z danej wysokości.
Jest to doskonały przykład ruchu w dwóch wymiarach. W takim przypadku ruch ciała musimy rozłożyć na dwa niezależne ruchy, które odbywają się w kierunkach wyznaczonych przez układ odniesienia. Spójrz na rysunek.
W naszych rozważaniach pomijamy opory powietrza. Ciało wyrzucone poziomo w kierunku osi Ox ma początkową prędkość v0. Zauważmy, że w tym kierunku ciało nie doznaje żadnego przyspieszenia, więc prędkość się nie zmienia. Ruch ciała w kierunku osi Ox jest ruchem jednostajnym ze stałą prędkością. Współrzędna x w każdej chwili ruchu jest równa zatem x=v0t.
Ciało to jednocześnie spada swobodnie w kierunku osi Oy, czyli porusza się ruchem jednostajnie przyspieszonym. Rzeczywisty tor ruchu jest złożeniem obu ruchów.
Czas spadku swobodnego wynosi:
(wyprowadzenie wzoru znajdziesz tutaj).
Współrzędna x osiągnie wartość zasięgu z pokazaną na rysunku dopiero w momencie, gdy ciało dotknie ziemi, a więc dokładnie dla czasu spadku swobodnego. Możemy wiec zapisać:
Otrzymaliśmy w ten sposób wzór na zasięg rzutu poziomego:
Aby wyznaczyć szybkość ciała w dowolnej chwili ruchu w rzucie poziomym, musimy obliczyć prędkość w spadku swobodnym w tej chwili i wziąć pod uwagę prędkość początkową, jako składową prędkości. Długość wektora prędkości, czyli szybkość obliczymy wyznaczając moduł tego wektora ze wzoru, który jest wprost wyprowadzany z twierdzenia Pitagorasa:
Inne zagadnienia z tej lekcji
Spadek swobodny
Spadek swobodny jest to ruch ciała w polu grawitacyjnym upuszczonego z pewnej wysokości na ziemię. Spadek swobodny jest przykładem ruchu jednostajnie przyspieszonego prostoliniowego z przyspieszeniem a=g=const.
Rzut pionowy
Rzut pionowy jest to ruch ciała w polu grawitacyjnym pionowo do góry lub pionowo w dół z pewnej wysokości na ziemię. Rzut pionowy jest przykładem ruchu jednostajnie przyspieszonego prostoliniowego z przyspieszeniem g=const.
Rzut ukośny
Rzut ukośny jest to ruch ciała w polu grawitacyjnym, któremu nadano prędkość początkową pod pewnym kątem do poziomu. Jest to przykład ruchu w dwóch wymiarach. W takim przypadku ruch ciała musimy rozłożyć na dwa niezależne ruchy, które odbywają się w kierunkach wyznaczonych przez układ odniesienia.
© medianauka.pl, 2016-12-20, A-3343