Sieweczka obrożna

Sieweczka obrożna (Charadrius hiaticula) to bardzo nieliczny ptak lęgowy w naszym kraju. Ma krępą budowę ciała. Na głowie występuje czarno-biały rysunek, czarna maska na czole jest oddzielona białym paskiem. Wokół szyi i na piersi znajduje się czarna obroża. Z wierzchu ma popielaty kolor, od spodu jest biała. Na skrzydle znajduje się biała przepaska. W sezonie lęgowym nasada dzioba i nogi stają się pomarańczowe. Dziób ma czarną końcówkę. Samice i młode są mniej kontrastowo ubarwione.

Występowanie i środowisko PL

Ptak ten występuje na dalekiej północy w Europie, Azji, na Grenlandii. Zimuje w południowej części Europy, Azji i w Afryce. W Polsce to nieliczny ptak lęgowy. Szacuje się, że w naszym kraju jest poniżej 500 par. Gniazduje na wybrzeżach Bałtyku i nad dużymi rzekami, głównie w centralnej Polsce. Preferuje tereny piaszczyste oraz porośnięte rzadko niską roślinnością.

Tryb życia i zachowanie

To ptak wędrowny. Przejawia zachowania terytorialne, szczególnie podczas lęgów. Poza tym tworzy dość duże stada. Porusza się jak inne sieweczki. Biegnie, szybko przebierając nogami i nagle zatrzymuje się. Gdy jest zaniepokojona, wyciąga szyję do góry.

Pożywienie

Zjada owady, pierścienice, mięczaki i skorupiaki.

Rozmnażanie

Wyprowadza 1-2 lęgi w roku. Gniazduje zawsze w pobliżu wody w niewielkim zagłębieniu w piasku. Samica składa zwykle 3-4, rzadziej 5 jaj do połowy kwietnia. Wysiadywaniem zajmuje się samica i samiec przez 23-25 dni, począwszy od zniesienia ostatniego jaja. Pisklęta od razu potrafią zdobywać pokarm. Pozostają jednak krótko pod opieką rodziców. Potrafią latać po 24 dniach od wyklucia.

Ochrona i zagrożenia LC

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. W Polsce jest to ptak narażony na wyginięcie. Podlega ścisłej ochronie.