Jeleń wschodni
Jeleń wschodni, sika (Cervus nippon) to gatunek parzystokopytnego ssaka z rodziny jeleniowatych, obecny również w Polsce. Jest podobny do jelenia szlachetnego ale ma dużo mniejsze rozmiary. Dymorfizm płciowy jest wyraźny. Samiec jest większy od samicy, lepiej zbudowany, ma okazałe poroże. Charakterystyczne są duże uszy. Ubarwienie zmienne: od brunatnego, rdzawego, szarego po prawie czarne. Latem na ciele widać duże cętki. Jesienią i zimą u samców pojawia się grzywa na szyi.
Występowanie i środowisko PL
Jest to jeleń pochodzący z Azji (Syberia po Japonię), który do Polski trafił około 100 lat temu. Występuje bardzo rzadko i tylko na niewielkim obszarze kraju, najliczniej w okolicy Elbląga, a także rzadko na Śląsku (Kobiór) i w okolicy Olsztyna. Czasem spotyka się go w hodowlach. Sikę introdukowano w wielu państwach Europy, gdzie występuje dziś wyspowo. Jeleń wschodni został także introdukowany do Australii, Nowej Zelandii, Ameryki Północnej i Afryki. Preferuje leśne i podmokłe środowisko.
Tryb życia i zachowanie
Sika żyje w małych grupach, osobno samce i osobno samice z młodymi. Jeleń ten jest najbardziej aktywny zwykle rano i wieczorem. Jest zwierzęciem osiadłym i potrzebuje niewielkiego terytorium, którego broni. Jeleń wschodni żyje 15 lat.
Morfologia i anatomia
Długość ciała osiąga 120-150 cm, ogon ma długość do 15 cm. Wysokość w kłębie wynosi od 75 do 95 cm. Samice ważą od 30 do 40 kg, samiec może osiągnąć ciężar 70 kg.
Pożywienie
Sika zjada rośliny zielne, w tym trawy i liście oraz gałązki drzew i krzewów. Zimą zjada korę drzew.
Rozmnażanie
Ruja przypada na okres od połowy września do końca listopada. Kopulacja jest bardzo krótka - trwa kilka sekund. Samica rodzi po 230 dniach od zapłodnienia zwykle jedno młode w maju lub czerwcu.
Ochrona i zagrożenia LC
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. To gatunek obcy w Polsce. Nie wymaga ochrony. Krzyżuje się z rodzimym jeleniem szlachetnym. Przenosi też obce pasożyty. Jest zwierzęciem łownym z okresem ochronnym.
Podgatunki
Wyróżniamy następujące podgatunki:
- Cervus n. nippon - jeleń japoński, Temminck, 1838
- Cervus n. aplodontus, (Heude, 1884)
- Cervus n. mantchuricus, Swinhoe, 1864
- Cervus n. mandarinus, Milne-Edwards, 1871
- Cervus n. grassianus, (Heude, 1884)
- Cervus n. sichuanicus, Guo, Chen & Wang, 1978
- Cervus n. yesoensis, (Heude, 1884)
- Cervus n. taiouanus - jeleń tajwański, Blyth, 1860 - czasem uznawany za odrębny gatunek.
- Cervus n. pseudaxis - jeleń wietnamski, Gervais, 1841 - czasem uznawany za odrębny gatunek.
- Cervus n. kopschi, Swinhoe, 1873
- Cervus n. keramae, (Kuroda, 1924)
- Cervus n. pulchellus - jeleń wyspowy, Imaizumi, 1970 - czasem uznawany za odrębny gatunek.
Kalendarz przyrody
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | Opis |
| ◂ | ● | ● | Trwa ruja u jelenia wschodniego. | |||||||||
| ● | ● | Sika rodzi młode. |
Pokrewne gatunki ssaków
Powiązane quizy
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Mielczarek Paweł, Kuziemko Marek – Kompletna lista ptaków świata, Wydział Biologii : Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego 2019 http://listaptakow.eko.uj.edu.pl/
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- Praca zbiorowa – Ilustrowana encyklopedia ssaków Polski - atlas, ISBN 978-83-7705-871-8, P.H.W. FENIX 0
- Alfred Brehm – Życie zwierząt. Ssaki, PWN 1963
© medianauka.pl, 2018-07-08, GAT-3970
Data aktualizacji artykułu: 2022-05-09