Słonka (zwyczajna)

Słonka (Scolopax rusticola) to gatunek ptaka z rodziny bekasowatych. Ma krępą budowę ciała, długi dziób. Brak dymorfizmu płciowego i wiekowego. Upierzenie o barwach ochronnych. Z wierzchu popielate, brązowe z rudymi i szarymi plamami, spód szarawy z falistym prążkowaniem. Nogi mają jasnobrązową barwę. Na głowie i na karku znajdują się trzy dość szerokie, ciemne prążki. Oczy są charakterystycznie oddalone od nasady dzioba.

Występowanie i środowisko PL

Preferuje lasy mieszane, wilgotne w Eurazji, na Wyspach Kanaryjskich, Azorach. Zimuje w obszarze śródziemnomorskim, zachodniej Europie oraz w południowej i zachodniej części Azji. U nas jest to nieliczny ptak gniazdujący. Ptak bardzo trudny do zaobserwowania.

Tryb życia i zachowanie

W poszukiwaniu pokarmu zagłębia w podłożu dziób aż po same oczy. To ptak wędrowny. Przylatuje do Polski w okresie marzec-kwiecień. Z końcem września aż do początku listopada trwają odloty na zimowiska. Głos godowy składa się z "chrapania" i syknięcia. Słonka jest aktywna o zmierzchu i w nocy. Lata bezszelestnie.

Morfologia i anatomia

Dorasta do 34-36 cm długości ciała, skrzydło mierzy do 21 cm. Osiąga ciężar 200-440 g.

Pożywienie

Poluje na dżdżownice, owady. Zjada także nasiona.

Rozmnażanie

Gniazduje na ziemi w gęstwinach. Samce tokują podczas lotu. Lot taki w gwarze myśliwskiej nazywany jest ciągiem. Wyprowadza 1-2 lęgi w ciągu roku od maja do początku lipca. Samica znosi około 4 jaja, które sama wysiaduje przez do 24 dni. Opiekuje się też pisklętami, które zaraz po wylęgu są bardzo samodzielne. Samica potrafi przenosić w dziobie pisklęta, trzymając je w dziobie lub podczas lotu trzymając je na nogach. Młode są zdolne do lotu po 6-7 tygodniach od chwili wyklucia.