Szablodziób (zwyczajny)

Szablodziób zwyczajny (Recurvirostra avosetta) to ptak o kontrastowym, biało-czarnym upierzeniu, z długimi, niebieskawymi nogami, czarnym, długim, zakrzywionym ku górze dziobem. Wierzch głowy, kark, końce skrzydeł, paski na lotkach są czarne. Palce stóp są spięte u nasady błonami pławnymi. Brak dymorfizmu płciowego. Czerń u młodych ma brązowy odcień.

Występowanie i środowisko PL

Występuje w Europie, w północnej Afryce, oraz w północnej i środkowej Azji. Do Polski zalatuje wyjątkowo. Obserwowany u nas sporadycznie. Ptaki te można obserwować na morskich plażach, słonych jeziorach w płytkiej wodzie.

Tryb życia i zachowanie

Przebywa w małych grupkach lub samotnie. Brodzi w płytkiej wodzie w poszukiwaniu pokarmu lub pływa po jej powierzchni. Gdy brodzi, wysoko i dystyngowanie unosi nogi, porusza przy tym na boki głową. Jest ptakiem wędrownym i osiadłym w niektórych rejonach świata. Zimuje na wybrzeżach Atlantyku w Europie i w zachodniej części Afryki.

Lata sprawnie z wyprostowanymi nogami.

Jest hałaśliwy w okresie lęgowym. Odzywa się różnymi głosami. Poza okresem lęgowym jest milczący.

Morfologia i anatomia

Jaja są jasnobrązowe nakrapiane ciemnymi plamkami.

Pożywienie

Zjada małe skorupiaki, mięczaki, owady, nasiona wodnych roślin.

Rozmnażanie

Gniazduje na ziemi. Samica składa w maju i czerwcu zwykle 4 jaja. Wysiadywanie trwa 23-25 dni. Jaja wysiaduje samiec na zmianę z samicą.

Ochrona i zagrożenia LC

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Niegdyś ptak ten był zagrożony wymarciem. Dzięki programom ochrony udało się uratować gatunek i nie uznaje się go dzisiaj za zagrożonego wymarciem.