Tamaryna czerwonobrzucha

Zdjęcie zbiorów ZOO w Opolu © Krzysztof Trawiński - medianauka.pl

Tamaryna czerwonobrzucha (Saguinus labiatus) to ssak z rodziny pazurkowców. Ma gęste futerko w kolorze czarnym z czerwoną spodnią częścią ciała, białą plamą na grzbiecie i w okolicach pyska. Ma bardzo długi ogon.

Występowanie i środowisko

Ameryka Południowa. Zamieszkuje lasy na terenach zalewowych i bagnistych.

Tryb życia i zachowanie

Żyje w koronach drzew na wysokości 10-32 m nad ziemią. Tworzą grupy od 2 do 16 osobników, w której nie ma jasno zdefiniowanej hierarchii. Samce często zmieniają grupę. Wydają dźwięki przypominające odgłosy ptaków. Porozumiewają się nimi między sobą. Używają do tego celu także mimiki twarzy. Znaczą teren moczem. Śpią w grupach w rozwidleniach gałęzi drzew.

Pożywienie

Owoce, owady, żywica, nektar.

Rozmnażanie

Ciąża trwa 140-145 dni. Samica rodzi zazwyczaj 1-2 młode o masie ciała 45 g, które nosi na grzbiecie ojciec. Samica karmi młode przez 2-3 miesiące. Dojrzałość płciową osiągają po 16-20 miesiącach życia.

Ochrona i zagrożenia LC

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.

Ciekawostki

Wybrane podgatunki:
S. l. labiatus (É. Geoffroy in Humboldt, 1812)
S. l. rufiventer (Gray, 1843)
S. l. thomasi (Goeldi, 1907)

Pokrewne gatunki ssaków

Ile śpią ssaki?

Ssaki potrafią przesypiać w głębokim śnie naprawdę długi okres czasu. Jakie ssaki śpią najdłużej, a które nie potrzebują zbyt wiele snu?

Najmniejszy ssak

Jakie ssaki osiągają najmniejsze rozmiary na świecie, a jakie w Polsce? Gdzie można je spotkać?

Największy ssak

Który z saków jest największy na świecie, a który w Polsce? Czy w historii żyły większe ssaki niż obecnie? Czy są to ssaki wodne czy lądowe?

Jak dużo jedzą zwierzęta?

Czy tylko człowiek bywa obżartuchem? Czy w świecie zwierząt również można znaleźć łakomczuchów? Ile pokarmu zjadają różne zwierzęta?

Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015