Trzepla zielona

Trzepla zielona (Ophiogomphus cecilia) to rodzima ważka z rodziny gadziogłówkowatych. Głowa oraz tułów są żółtozielone z czarnym rysunkiem. Kolorystyka odróżnia ją od innych ważek tej rodziny. Duże oczy są usadowione po bokach głowy. Są szeroko rozstawione. Odwłok jest czarny w żółte plamy. Koniec odwłoka jest grubszy. Samica w tylnej części głowy ma dwa ostre wyrostki. Larwy są wyposażone w kolce na grzbiecie.

Występowanie i środowisko PL

Ważka ta występuje w Europie i Azji. W Polsce występuje dość pospolicie na terenie całego kraju poza górami. Najczęściej można ją spotkać w pobliżu dużych i mniejszych, wolno płynących rzek o piaszczystym dnie na nizinach i na terenach podgórskich.

Tryb życia i zachowanie

Postać dorosła tej ważki lata w okresie od lipca do października. Lata na duże odległości od zbiorników wodnych, do których wraca na rozród.

Pożywienie

Larwy trzepli zielonej żywią się drobnymi bezkręgowcami.

Rozmnażanie

Samica składa jaja do zbiorników wodnych bez samców. Rozwój larwalny trwa 2-3 lata. Larwy przebywają cały czas w dnie zbiorników wodnych, zagrzebane w osadzie.

Ochrona i zagrożenia LC

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. W Polsce gatunek ten podlega ścisłej ochronie. Jest wrażliwy na zanieczyszczenia wód.

Synonimy

W literaturze można spotkać następujące synonimy dla określenia nazwy tego gatunku:

Ophiogomphus bellicosus Vorontsovskii, 1906
Ophiogomphus serpentinus (Charpentier, 1825)
Ophiogomphus serpentinus (Charpentier 1825)

Kalendarz przyrody

1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	Opis
						●	●	●	●			Okres lotu trzepli zielonej.

Pokrewne gatunki owadów

Jak szybko latają owady?

Owady są jedynymi bezkręgowcami, które potrafią latać. Rozpiętość prędkości i różnych gatunków jest znaczna i może być zaskakująco duża.

Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

Heiko Bellmann – Owady – Spotkania z przyrodą, ISBN 978-83-7763-356-4, Multico Oficyna Wydawnicza 2015
Jacek Twardowski, Kamila Twardowska – Atlas Owadów, ISBN 978-83-7845-859-3, SBM 2015
Heiko Bellmann – Szarańczaki - Przewodnik entomologa, ISBN 978-83-7073-705-4, MULTICO Oficyna wydawnicza 2006
IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org