Wenus

Charakterystyka orbity

Wielka półoś orbity: 108,21 mln km = 0,72333 AU
Mimośród: 0,00677
Okres obiegu wokół Słońca: 0,61520 roku
Liczba księżyców: 0
Średnia prędkość na orbicie: 35,02 km/s
Nachylenie do ekliptyki: 3,395°
Długość węzła wstępującego: 76,68°

Charakterystyka planety

Rodzaj obiektu: planeta typu ziemskiego
Masa: 0,81500 M_Z
Średnia gęstość: 5239 kg/m³
Promień równikowy: 6051,8 km
Spłaszczenie: 0,0000
Albedo: 0,65
Czas obrotu wokół własnej osi: 243^d00^h27^m
Nachylenie równika do płaszczyzny orbity: 177°36
Przyspieszenie grawitacyjne na równiku: 8,87 m/s² = 0,904 g
Druga prędkość kosmiczna: 10,4 m/s
Doba słoneczna: 2802,0 h
Temperatura powierzchni: od 450°C do 480°C
Pierścienie: brak

Atmosfera

Występowanie atmosfery: tak
Ciśnienie: 9·10⁶ Pa = 90 atm
Skład chemiczny: CO₂, N₂, H₂SO₄

Widomy ruch planety na niebie

Odległość od ekliptyki: niewielka
Odległość od Słońca: niewielka
Czas obserwacji: wieczór lub rano
Opozycja: brak
Największa jasność: w największej elongacji
Fazy: widoczne fazy od sierpa, przez kwadry po pełnię

Wenus w fałszywych barwach © Michael Rosskothen - stock.adobe.com

Wenus jest drugą planetą, licząc od Słońca, w Układzie Słonecznym. To planeta typu ziemskiego. Nie posiada żadnego księżyca. Jest planetą wewnętrzną. Jest uważana z bliźniaczą planetę Ziemi, choć panuja na niej skrajnie odmienne warunki i w stanie obecnym nie nadaje się do życia.

Na powierzchni panują ekstremalne warunki. Temperatura przy powierzchni wynosi od 450°C do 480°C. Za tak wysoką temperaturę odpowiada znacząco efekt cieplarniany.

Na nocnym niebie Wenus można obserwować o zmierzchu i o świcie. Po Słońcu i Księżycu to najjaśniejszy obiekt na niebie. Widać go gołym okiem nawet gdy jest jasno, dość często w sąsiedztwie Księżyca.

W ciągu 243 lat 4 razy co 8 lat Wenus przechodzi przed tarczą Słońca. Ostatnie przejście miało miejsce w 2012 roku, następne odbędzie się 11 czerwca 2117 roku.

Wenus obraca się wokół własnej osi ruchem wstecznym (w przeciwnym kierunku niż inne planety). Jeden obrót trwa aż 243 ziemskich dni. Tyle trwa wenusjański dzień. Wokół Słońca Wenus obiega swoją orbitę w 224 dni. Orbita Wenus jest najbliższa okręgowi ze wszystkich orbit planetarnych Układu Słonecznego.

Wenus nie wytwarza pola magnetycznego. Słabe pole magnetyczne może być wynikiem oddziaływania atmosfery z wiatrem słonecznym.

Skład atmosfery

Wenus posiada gęstą atmosferę. Jest skład chemiczny jest następujący:

dwutlenek węgla CO₂ - 96,5 %
azot - 3,5%
inne pierwiastki i substancje, w tym dwutlenek siarki, argon, para wodna, hel i neon - 1,5%

Ciśnienie na powierzchni jest bardzo wysokie. Jest 90 razy większe od ciśnienia panującego w atmosferze na Ziemi.

Chmury na Wenus składają się z kropli kwasu siarkowego i dwutlenku siarki.

Na Wenus wiatry osiągają prędkość 300 km/h.

Budowa Wenus

To planeta zbudowana głównie ze skał z płynnym, prawdopodobnie żelaznym jądrem. Większość skał jest pochodzenia wulkanicznego. To głównie bazalty. Lawy pokrywają większość powierzchni planety, a na planecie naliczono ponad 1000 czynnych wulkanów. Płaszcz ma grubość około 3000 km, skorupa zaś 10-30 km.

Ciekawe obiekty

Duże kratery i wulkany na Wenus noszą nazwy po nazwiskach słynnych kobiet, mniejsze zaś obiekty tego typu przyjmują ich imiona. Wąwozy i doliny biorą swoje nazwy od nazw Wenus w innych językach oraz bogiń rzek. Obiekty innego typu przyjmują imiona bogiń. Jest też wyjątek. To Góry Maxwella.

Góry Maxwella - to największe góry na Wenus, położone w okolicy bieguna północnego. Szczyty wznoszą się na wysokość aż 11 km.
Ziemia Isztar - obszar na Wenus, który nie jest w większości pokryty lawą bazaltową.

Historia obserwacji i badań

Wenus jest znana ludziom od zarania dziejów, gdyż jest bardzo jasnym obiektem. Znana także pod nazwami gwiazda poranna, gwiazda wieczorna i była uważana za dwa różne obiekty. Pitagoras jako pierwszy zasugerował, że to jeden obiekt.

W 1610 roku Galileusz jako pierwszy spogląda na Wenus przez teleskop.

W 1761 roku Łomonosow dowodzi istnienia atmosfery Wenus na podstawie obserwacji przejścia planety przed tarczą Słońca.

W 1932 roku Walter Adams i Theodore Dunham badają skład atmosfery za pomocą spektrometru.

Misje kosmiczne

Sonda Wenera 1 w 1961 roku zbadała pole magnetyczne Wenus.
Wenera 4 w 1967 roku weszła w atmosferę planety. Utracono z nią połączenie zanim dotarła do powierzchni.
Sonda Wenera 7 w 1970 roku osiadła na powierzchni planety i przez 23 minuty mierzyła temperaturę.
W 1975 roku sonda Wenera 9 przesłała pierwsze zdjęcia powierzchni Wenus. Pracowała przez 53 minuty.
W latach 1984-85 w drodze do komety Halley'a sondy Wega 1 i 2 zrzuciły próbniki. Pierwszy rozwinął balon i latał w atmosferze 54 km nad powierzchnią Wenus przez 48 godzin, drugi z nich zbadał skały.
Sonda Magellan w latach 1989-94 przesłała szczegółowe, radarowe mapy Wenus.
W 2005 roku Venus Express z Europejskiej Agencji Kosmicznej rozpoczął misję zbadania planety na wielu polach.

Ciekawostki

To jedyna planeta o żeńskim imieniu.

Wenus to najbardziej zbliżająca się do Ziemi planeta. Dystans między nimi może wynosić zaledwie 40 000 000 km.

Wenus obraca się wokół własnej osi ruchem wstecznym (w przeciwnym kierunku niż wszystkie pozostałe planety).

Na Wenus padają deszcze kwasu siarkowego.

Inne zagadnienia z tej lekcji