Wenus

Charakterystyka orbity
Wielka półoś orbity: 108,21 mln km = 0,72333 AU
Mimośród: 0,00677
Okres obiegu wokół Słońca: 0,61520 roku
Liczba księżyców: 0
Średnia prędkość na orbicie: 35,02 km/s
Nachylenie do ekliptyki: 3,395°
Długość węzła wstępującego: 76,68°
Charakterystyka planety
Rodzaj obiektu: planeta typu ziemskiego
Masa: 0,81500 MZ
Średnia gęstość: 5239 kg/m3
Promień równikowy: 6051,8 km
Spłaszczenie: 0,0000
Albedo: 0,65
Czas obrotu wokół własnej osi: 243d00h27m
Nachylenie równika do płaszczyzny orbity: 177°36
Przyspieszenie grawitacyjne na równiku: 8,87 m/s2 = 0,904 g
Druga prędkość kosmiczna: 10,4 m/s
Doba słoneczna: 2802,0 h
Temperatura powierzchni: od 450°C do 480°C
Pierścienie: brak
Atmosfera
Występowanie atmosfery: tak
Ciśnienie: 9·106 Pa = 90 atm
Skład chemiczny: CO2, N2, H2SO4
Widomy ruch planety na niebie
Odległość od ekliptyki: niewielka
Odległość od Słońca: niewielka
Czas obserwacji: wieczór lub rano
Opozycja: brak
Największa jasność: w największej elongacji
Fazy: widoczne fazy od sierpa, przez kwadry po pełnię

Wenus jest drugą planetą, licząc od Słońca, w Układzie Słonecznym. To planeta typu ziemskiego. Nie posiada żadnego księżyca. Jest planetą wewnętrzną. Jest uważana z bliźniaczą planetę Ziemi, choć panuja na niej skrajnie odmienne warunki i w stanie obecnym nie nadaje się do życia.

Na powierzchni panują ekstremalne warunki. Temperatura przy powierzchni wynosi od 450°C do 480°C. Za tak wysoką temperaturę odpowiada znacząco efekt cieplarniany.

Na nocnym niebie Wenus można obserwować o zmierzchu i o świcie. Po Słońcu i Księżycu to najjaśniejszy obiekt na niebie. Widać go gołym okiem nawet gdy jest jasno, dość często w sąsiedztwie Księżyca.

W ciągu 243 lat 4 razy co 8 lat Wenus przechodzi przed tarczą Słońca. Ostatnie przejście miało miejsce w 2012 roku, następne odbędzie się 11 czerwca 2117 roku.

Wenus obraca się wokół własnej osi ruchem wstecznym (w przeciwnym kierunku niż inne planety). Jeden obrót trwa aż 243 ziemskich dni. Tyle trwa wenusjański dzień. Wokół Słońca Wenus obiega swoją orbitę w 224 dni. Orbita Wenus jest najbliższa okręgowi ze wszystkich orbit planetarnych Układu Słonecznego.

Wenus nie wytwarza pola magnetycznego. Słabe pole magnetyczne może być wynikiem oddziaływania atmosfery z wiatrem słonecznym.

Skład atmosfery

Wenus posiada gęstą atmosferę. Jest skład chemiczny jest następujący:

Ciśnienie na powierzchni jest bardzo wysokie. Jest 90 razy większe od ciśnienia panującego w atmosferze na Ziemi.

Chmury na Wenus składają się z kropli kwasu siarkowego i dwutlenku siarki.

Na Wenus wiatry osiągają prędkość 300 km/h.

Budowa Wenus

To planeta zbudowana głównie ze skał z płynnym, prawdopodobnie żelaznym jądrem. Większość skał jest pochodzenia wulkanicznego. To głównie bazalty. Lawy pokrywają większość powierzchni planety, a na planecie naliczono ponad 1000 czynnych wulkanów. Płaszcz ma grubość około 3000 km, skorupa zaś 10-30 km.

Ciekawe obiekty

Duże kratery i wulkany na Wenus noszą nazwy po nazwiskach słynnych kobiet, mniejsze zaś obiekty tego typu przyjmują ich imiona. Wąwozy i doliny biorą swoje nazwy od nazw Wenus w innych językach oraz bogiń rzek. Obiekty innego typu przyjmują imiona bogiń. Jest też wyjątek. To Góry Maxwella.

Historia obserwacji i badań

Wenus jest znana ludziom od zarania dziejów, gdyż jest bardzo jasnym obiektem. Znana także pod nazwami gwiazda poranna, gwiazda wieczorna i była uważana za dwa różne obiekty. Pitagoras jako pierwszy zasugerował, że to jeden obiekt.

W 1610 roku Galileusz jako pierwszy spogląda na Wenus przez teleskop.

W 1761 roku Łomonosow dowodzi istnienia atmosfery Wenus na podstawie obserwacji przejścia planety przed tarczą Słońca.

W 1932 roku Walter Adams i Theodore Dunham badają skład atmosfery za pomocą spektrometru.

Misje kosmiczne

Ciekawostki

To jedyna planeta o żeńskim imieniu.

Wenus to najbardziej zbliżająca się do Ziemi planeta. Dystans między nimi może wynosić zaledwie 40 000 000 km.

Wenus obraca się wokół własnej osi ruchem wstecznym (w przeciwnym kierunku niż wszystkie pozostałe planety).

Na Wenus padają deszcze kwasu siarkowego.



Inne zagadnienia z tej lekcji

Słońce


Słońce to gwiazda w centrum Układu Słonecznego. Słońce jest typową gwiazdą ciągu głównego. Nasza gwiazda skupia aż 99,865 % masy całego Układu Słonecznego. Planety, planetoidy, większość komet i mniejszych obiektów krąży wokół Słońca.

Merkury


Merkury jest pierwszą planetą, licząc od Słońca w Układzie Słonecznym. To planeta typu ziemskiego. Nie posiada atmosfery (tylko śladowe ilości) i nie ma żadnego księżyca.

Ziemia


Ziemia jest trzecią planetą w Układzie Słonecznym, licząc od Słońca. Jest jedyną zamieszkałą przez organizmy żywe znaną planetą. Większość jej powierzchni pokrywają oceany. Wokół Ziemi krąży samotnie Księżyc.

Mars


Mars jest czwartą planetą w Układzie Słonecznym, licząc od Słońca. To planeta typu ziemskiego. Posiada jeden księżyc. Jest planetą zewnętrzną. Niemalże cała planeta jest pokryta czerwonym pyłem.

Jowisz


Jowisz to największa planeta Układu Słonecznego. jest piątą planetą w Układzie Słonecznym, licząc od Słońca. Posiada aż 67 księżyców. Skupia w sobie 1% masy Słońca. To gazowy olbrzym.

Saturn


Saturn to jest szóstą planetą w Układzie Słonecznym, licząc od Słońca, drugą co do wielkości. To gazowy olbrzym. Posiada aż 62 księżyce, z których Tytan to drugi co do wielkości księżyc w Układzie Słonecznym.

Uran (planeta)


Uran to jest siódmą planetą w Układzie Słonecznym, licząc od Słońca, odkrytą dopiero w czasach nowożytnych. To olbrzym, trzeci pod względem wielkości w Układzie Słonecznym. Odkrył go 13 marca 1781 roku angielski uczony William Herschel.

Neptun (planeta)


Neptun jest ósmą planetą w Układzie Słonecznym, licząc od Słońca, odkrytą dopiero w czasach nowożytnych. To kolejny gazowy olbrzym.




© medianauka.pl, 2020-05-10, A-3781



Udostępnij
©® Media Nauka 2008-2023 r.