Widłak goździsty, babimór

Widłak goździsty, babimór (Lycopodium clavatum) to jeden z dwóch widłaków, występujących w Polsce. To roślina trująca o leczniczych właściwościach. Gatunek ten jest podobny do widłaka jałowcowatego, od którego różni go obecność białych włosków.

Występowanie i środowisko PL

Widłak goździsty występuje na wszystkich kontynentach poza Australią i Antarktydą. W Polsce spotykany na terenie całego kraju. Rośnie w lasach, na wrzosowiskach, torfowiskach. Preferuje podłoże piaszczyste.

Tryb życia i zachowanie

Zarodnikuje w okresie od lipca do września.

Morfologia i anatomia

Osiąga długość 100 cm.

Pęd jest pełzający, widlasto rozgałęziony.

Liście są wzniesione, wydłużone i lancetowate, jasnozielone, o długości 3-5 mm, z białym włosem na szczycie, skrętolegle rozmieszczone.

Kłosy zarodnionośne są żółtawozielone, walcowate, na szczycie dość często rozwidlonych szypułek.

Ochrona i zagrożenia

Widłak goździsty znajduje się pod ochroną ścisłą.

Ciekawostki

Inna nazwa tego gatunku to babimór.

Zbiory i zastosowanie

Surowcem zielarskim były wysuszone zarodniki. Ziele widłaka goździstego ma działanie moczopędne i oczyszczające drogi układu moczowego.

Biologia i ekologia

Kolor kwiatów:
Grupa roślin: bylina.
Stanowisko: nasłonecznione, półcień.
Środowsko: leśne.
Użytek: zioła, roślina lecznicza.
Forma życiowa według klasyfikacji Raunkiaera: chamefit niezdrewniały.
Kategoria przybysza: archeofit.
Częstośc występowania gatunku: częsty w wielu rejonach.
Dynamika rozprzestrzeniania się gatunku: gatunek ustepujący (traci stanowiska).
Diploidalna liczba chromosomów: 2n=68.
Status popularności rośliny: gatunek znany, roślina popularna, znajduje się pośród 500 najbardziej znanych wśród Polaków roślin.
Ochrona: Gatunek objęty ochroną częściową. Więcej w artykule: Rośliny chronione w Polsce.
Jadalność: Gatunek trujący.

Kalendarz przyrody

1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	Opis
						●	●	●				Zarodnikuje widłak goździsty.

Pokrewne gatunki roślin

widłak jałowcowaty (Lycopodium annotinum)

Zioła
Zobacz atlas ziół, roślin leczniczych i przyprawowych.

Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

Pod redakcją Alicji i Jerzego Szweykowskich – Słownik botaniczny, ISBN 83-214-1305-6, Wiedza Powszechna 2003
Lucjan Rutkowski – Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej, ISBN 978-83-01-14342-8, PWN SA 2004
Praca zbiorowa – Botanica ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, ISBN 3-8331-1916-0, Könemann 2005
Hanna Wójciak – Porosty mszaki paprotniki, 978-83-7073-552-4, Multico 2003