Wieloszczety
Wieloszczety (Polychaeta) to gromada bezkręgowców z typu pierścienic. znanych jest około 5000 gatunków wieloszczetów. W Polsce najbardziej znanym gatunkiem jest nereida. W Bałtyku żyje minimum 30 gatunków.
Wygląd
Ciało wydłużone, segmentowane. U wieloszczetów można wyodrębnić głowę z otworem gębowym, narządami zmysłów i węzłem mózgowym. Tułów składa się z segmentów zaopatrzonych w przydatki, pranóża o nazwie parapodia. To narząd ruchu zaopatrzony w szczecinki.
Ubarwienie często jaskrawe, metaliczne, barwne.
Część gatunków to pasożyty wewnętrzne lub zewnętrzne wodnych zwierząt.
A oto przykłady wieloszczetów:
Gatunki
Wykaz wszystkich opublikowanych artykułów tematycznych.
Eunice aphroditois
Eunice aphroditois to gatunek wieloszczeta zaliczany do pierścienic. Ciało segmentowane, nieco spłaszczone. Z każdego zaś segmentu wyrasta parapodium.
Nereis spp.
Nereida (Nereis spp.) to rodzaj wieloszczetów, żyjących na morskim dnie. W Polsce najbardziej znanym gatunkiem jest Nereis diversicolor, który żyje w Bałtyku. ciało spłaszczone, segmentowane, z pranóżami na każdym segmencie.
Arenicola marina
Piaskówka, nalepian, robak piaskowy, piasecznik (Arenicola marina) to gatunek wieloszczeta. Należy do wieloszczetów osiadłych. Kolor zmienny, od zielonkawego, żółtawego po czerwonawy i czarny.
Inne gatunki
- Alkmarja (Alkmaria romijni)
- Amfarete (ampharete grubei)
- Antinella (Antinoella sarsi)
- Afrodyta tęczowa, złotorunka (Aphrodita aculeata)
- Aricidea suecica
- Palolo (Eunice viridis)
- Fabricja (Fabricia sabella)
- Manjunkja (Manayunkia aestuarina)
- Neftyda (Nephthys ciliata)
- Paronis (Paronis gracillis)
- Foloe (Pholoe minuta)
- Pygospio elegans
- Skalibregma (Scalibregma inflatum)
- Skoloplos (Scoloplos armiger)
- Streblospio shrubsoli
- Streptosyllis websteri
- Skrzeloń (Terebellides stroemi)
Występowanie i środowisko
Środowiskiem życia wieloszczetów jest woda. To w znakomitej większości zwierzęta morskie.
Tryb życia i zachowanie
Wieloszczety często drażą w dnie morskim chodniki. Cześć gatunków to wieloszczety osiadłe, przytwierdzone do podłoża na stałe, często osłonięte przez specjalne rurki. Reszta to wieloszczety poruszające się swobodnie, wędrujące po dnie.
Morfologia i anatomia
Długość ciała wynosi zwykle od 1 mm do 30 cm. Wieloszczety mają rurkowaty układ pokarmowy, układ oddechowy (skrzela). Są wyposażone w zmysły dotyku, chemiczne, wzroku. Układ rozrodczy jest segmentowany.
Rozmnażanie
To zwierzęta rozdzielnopłciowe. Samica składa jaja wprost do wody. Jest możliwe także rozmnażanie przez pączkowanie lub podział. Rozwój odbywa się ze stadium larwalnym lub bez (jak u bałtyckich gatunków).
Część wieloszczetów, które żyją w głębinach odrzucają część ciała (tylne segmenty). Segmenty wypływając na powierzchnię (masowo) pękają pod wpływem zmiany ciśnienia uwalniając plemniki i jajeczka. Odbywa się to podczas konkretnej fazy Księżyca.
Pożywienie
Wieloszczety zjadają szczątki organiczne. Niektóre formy są drapieżne.
Ochrona i zagrożenia
Ciekawostki
Część gatunków produkuje substancję świecącą na zielono, niebiesko, fioletowo lub czerwono.
Zdarza się że wieloszczety pojawiają się w akwarium morskim. Istnieją różne sposoby radzenia sobie z nieproszonymi gośćmi. Niewielka ich ilość to nic groźnego. Można spróbować je odławiać w nocy, wprowadzić gatunki ryb, które będą na nie polować, zastosować pułapkę itp.
Pytania
Co to jest palolo?
Palolo lub palolo pacyficzny (Eunice viridis), to wieloszczet z Oceanu Spokojnego z okolic Wysp Samoa i Fidżi, która dwa razy do roku w okresie od października do listopada pojawia się masowo. Oba rojenia mają miejsce dokładnie w przeddzień ostatniej kwadry Księżyca i w dniu kwadry. Mieszkańcy zbierają robaki do koszy i zjadają surowe lub pieczone. Robak palolo uchodzi za rarytas. w rzeczywistości zbierane są jedynie części robaków, które odrywają się od macierzystego robaka, żyjącego w morskim dnie. Palolo osiągają 25 cm długości.
© Media Nauka, ART-GROM43
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- Ludwik Żmudziński - Świat zwierzęcy Bałtyku., Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne 1974
- Praca zbiorowa - Mały Słownik Zoologiczny Bezkręgowce, ISBN 83-214-0428-6, Wiedza Powszechna 1984
- Alfred Brehm - Życie zwierząt - bezkręgowce, PWN 1968
- Aleksander Rajski - Zoologia, ISBN 83-01-06181-2, PWN 1988
- Zespół autorów (Czechowski, Gajewski, Garbaczewska, Nowakowski, Starck, Skwarło-Sońta, Trojan) - Biologia, ISBN 83-09-01027-3, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne 1989