Wilk szary
Wilk szary (Canis lupus) to największy przedstawiciel rodziny psów. Ma wydłużoną głowę, wąską klatkę piersiową, długie kończyny. Sierść ma płowy kolor z domieszką czarnych włosów, strona brzuszna jaśniejsza. Ma długie i grube kły. Ma największe łamacze ze wszystkich psów. Jest szybkim i wytrwałym biegaczem. Samce wilków są większe i cięższe od samic. Sierść wilków nie jest jedynie szara. W niektórych rejonach świata spotykamy wilki prawie całkowicie czarne lub białe.
Występowanie i środowisko PL
Europa północna, środkowa Azja, Ameryka Północna. Obszary leśne, nizinne i górskie, stepy. W Polsce sporadycznie spotykany na całym jej obszarze, ale najczęściej na wschodzie kraju. W Japonii jest gatunkiem wymarłym. W okolicach zamieszkanych przez ludzi został prawie całkowicie wytępiony.
Tryb życia i zachowanie
Jest aktywny nocą, ale czasem poluje też w dzień. Koczuje. Tylko w okresie rozrodu pozostaje dłużej w jednym miejscu. Zimą wilki tworzą stada, którym przewodzą stare samce (basiory). Zimą polują zespołowo. Wataha liczy od 3 do 10 osobników. Są to zwykle grupy rodzinne.
Wilk nie kopie nor. Buduje sobie legowisko z suchych traw i mchu na ziemi. Długo wytrzymuje bez pokarmu. To wytrwały piechur. Dobrze pływa.
Morfologia i anatomia
Długość ciała wilka wynosi od 100 do 130 cm, ogon ma długość 50 cm. Wysokość w kłębie wynosi do 85 cm. Waży od 18 do 75 kg.
Pożywienie
Poluje na dzikie i domowe zwierzęta kopytne, zjada także padlinę, gryzonie, ptaki, jaja, jaszczurki, owady, owoce. Zjada nawet 10 kg na jeden posiłek.
Rozmnażanie
W stadzie rozmnaża się tylko para dominująca. Ruja (cieczka) trwa od końca grudnia do początku marca. Ciąża trwa 60-65 dni. Samica (wadera) rodzi zwykle 4-7 (czasem nawet 12) ślepych i owłosionych młodych. Młodymi opiekuje się samiec i samica. Oczy szczenięta otwierają po 2 tygodniach. Matka karmi je wyłącznie mlekiem przez 6 tygodni. Dojrzałość płciową uzyskuje po 2 latach życia.
Ochrona i zagrożenia LC
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Ciekawostki
W ciągu jednej nocy w poszukiwaniu pokarmu wilk może pokonać odległość 50-160 km.
To największy przedstawiciel rodziny psowatych.
Wilk to przodek psa domowego. Wilka prawdopodobnie udomowiono w Azji około 16 tysięcy lat temu.
Podgatunki
Wyróżniamy następujące podgatunki:
- Canis l. albus - wilk syberyjski, Kerr, 1792
- Canis l. alces - wilk alsakański, Goldman, 1941
- Canis l. arabs - wilk arabski, Pocock, 1934
- Canis l. arctos - wilk polarny, Pocock, 1935
- Canis l. baileyi - wilk meksykański, Nelson & Goldman, 1929
- Canis l. beothucus - wilk nowofunlandski, G. M. Allen & Barbour, 1937
- Canis l. bernardi - wilk pręgogrzbiety, R. M. Anderson, 1943
- Canis l. campestris - wilk stepowy, Dwigubski, 1804
- Canis l. chanco - wilk tybetański, J. E. Gray, 1863
- Canis l. columbianus - wilk kanadyjski, Goldman, 1941
- Canis l. crassodon - wilk pacyficzny, Hall, 1932
- Canis l. familiaris - pies domowy, Linnaeus, 1758 - uznawany też jako osobny gatunek
- Canis l. floridanus - wilk florydzki, G. S. Miller, 1912
- Canis l. fuscus - wilk cynamonowy, Richardson, 1839
- Canis l. gregoryi - wilk płowy, Goldman, 1937
- Canis l. griseoalbus - wilk manitobański, Baird, 1858
- Canis l. hattai - wilk samurajski, Kishida, 1931
- Canis l. hodophilax - wilk japoński, Temminck, 1839
- Canis l. hudsonicus - wilk zatokowy, Goldman, 1941
- Canis l. hudsonicus - wilk jasny, Goldman, 1937
- Canis l. italicus - wilk apeniński, Altobello, 1921
- Canis l. labradorius - wilk labradorski, Goldman, 1937
- Canis l. ligoni - wilk wyspowy, Goldman, 1937
- Canis l. lupaster - wilk egipski, Hemprich & Ehrenberg, 1833
- Canis l. lupus - wilk europejski, Linnaeus, 1758
- Canis l. lycaon - wilk alginkiński, Schreber, 1775 - czasem uznawany za odrębny gatunek
- Canis l. mackenzii - wilk inuicki, R. M. Anderson, 1943
- Canis l. mackenzii - wilk mały, R. M. Anderson, 1943
- Canis l. mogollonensis - wilk arizoński, Goldman, 1937
- Canis l. monstrabilis - wilk teksaski, Goldman, 1937
- Canis l. nubilus - wilk leśny, Say, 1823
- Canis l. occidentalis - wilk kanadyjski, Richardson, 1829
- Canis l. orion - wilk grenlandzki, Pocock, 1935
- Canis l. pallipes - wilk perski, Sykes, 1831
- Canis l. pambasileus - wilk jukoński, Elliot, 1905
- Canis l. signatus - wilk iberyjski, Cabrera, 1907
- Canis l. tundrarum - wilk tundrowy, G. S. Miller, 1912
- Canis l. youngi - wilk duży, Goldman, 1937
Pytania
Jaki pies jest podobny do wilka?
Największe podobieństwo do wilka występuje w przypadku owczarka niemieckiego.
Jak się nazywa samica wilka, a jak samiec?
Samiec wilka to basior, a samica to wadera.
Na co polują wilki?
Wilki polują głównie na zwierzęta kopytne, a więc sarny, jelenie, a nawet łosie, dziki. Wśród ofiar wilków są też zające, króliki, krety, bobry, borsuki, gryzonie, zwierzęta gospodarcze, rzadziej ptactwo, lisy lub jenoty.
Czy wilk atakuje człowieka?
Wilk atakuje człowieka jedynie w wyjątkowych sytuacjach. Najczęściej dzieje się tak, gdy wilk jest chory na wściekliznę lub jest przez człowieka prowokowany (nawet nieświadomie), a przez to działa w swojej samoobronie. Wilk nie jest zagrożeniem dla człowieka, ale człowiek jest śmiertelnym zagrożeniem dla wilków.
Co symbolizuje wilk?
Wokół wilków narosło wiele legend i generalnie wilki cieszą się złą sławą. To symbol wojny, zniszczenia, ciemności, złego fatum. W średniowieczu wilk był uosobieniem szatana. Nawet w potocznym języku używa się takich powiedzeń jak: "patrzeć na kogoś wilkiem", "człowiek człowiekowi wilkiem", "wilcza przyjaźń". Legendy i opowieści o wilkołakach pogłębiają zły wizerunek tego drapieżnika. Niechęć ludzi do wilków była przyczyną jego tępienia na dużą skalę. Postrzeganie wilka, jako krwiożerczej bestii nie znajduje uzasadnienia w faktach.
Kalendarz przyrody
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | Opis |
| ● | ● | ▸ | ◂ | Trwa ruja u wilka w obszarze euroazjatyckim. | ||||||||
| ● | Rodzą się w Polsce młode wilki. | |||||||||||
| ● | Wilki zaczynają skupiać się w stada. Młodym wilkom wyrasta właściwe uzębienie. |
Pokrewne gatunki ssaków
- dingo australijski (Canis dingo)
- pies domowy (Canis familiaris)
- szakal złocisty (Canis aureus)
- kojot preriowy (Canis latrans)
- wilk rudy (Canis rufus)
- szakal czaprakowy (Canis mesomelas)
- kaberu etiopski (Canis simensis)
Powiązane quizy
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska – Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
- Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska – Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
- Praca zbiorowa – Ilustrowana encyklopedia ssaków Polski - atlas, ISBN 978-83-7705-871-8, P.H.W. FENIX 0
© medianauka.pl, 2012-12-24, GAT-195
Data aktualizacji artykułu: 2022-04-07