Zachyłka oszczepowata

Zachyłka oszczepowata (Phegopteris connectilis) to gatunek wieloletniej paproci z rodziny zachylnikowatych.

Występowanie i środowisko PL

Rośnie w lasach, w miejscach zacienionych na terenie całego kraju, w górach występuje licznie. Paproć ta chętnie wyrasta z pni żywych drzew. Gatunek jest spotykany na półkuli północnej.

Zarodnikuje w okresie od czerwca do sierpnia.

Morfologia i anatomia

Osiąga wysokość 50 cm.

Liście są podwójnie pierzasto podzielone, zwężające się ku końcowi, w zarysie sercowate, wydłużone, nie tworzą rozet, wyrastają pojedynczo z kłącza. Blaszka z wierzchu jest owłosiona, od spodu gęściej. Ogonek liściowy ma żółtawy kolor. Liście pierwszego rzędu są mocno odgięte w tył, dzięki czemu gatunek ten można łatwo rozpoznać.

Kupki zarodnionośne są okrągłe, tworzą dwa szeregi na bocznych nerwach. Zawijki brak.

Kłącze czołgające się, pokryte żółtobrązowymi łuskami.

Ochrona i zagrożenia

Brak danych.

Kalendarz przyrody

1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	Opis
					●	●	●					Zarodnikuje zachyłka oszczepowata.

Parametry

Kolor kwiatów

Grupa

bylina

Stanowisko

cień

Środowsko

leśne

Użytek

Pokrewne gatunki roślin

zachylnik błotny, narecznica błotna (Thelypteris palustris)

Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

Lucjan Rutkowski – Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej, ISBN 978-83-01-14342-8, PWN SA 2004
Beata Grabowska, Tomasz Kubala – Encyklopedia bylin t. I i II, ISBN 978-83-7506-845-0, Zysk i S-ka 2011
Hanna Wójciak – Porosty mszaki paprotniki, 978-83-7073-552-4, Multico 2003
Anna i Łukasz Przybyłowiczowie – Ilustrowana Encyklopedia Roślin Polski, ISBN 978-83-7705-826-8, PWN